Stjarna björt á heiðum himni bláum,
Hún mig töfrum batt á allar lundir
Eins og barn ég stóð á stalli lágum,
Starði frá mér numin margar stundir.
Þráði ég hana mitt í dagsins draumi
Dáði ég hennar ljóma í húmsins veldi.
Hóf hún mig frá heimsins glysi og glaumi,
Gaf mér styrk á mörgu svölu kveldi.
Svo kom hret, ég sá hana ekki lengur.
Sorgin fyllti hjartað þungum trega.
Var sem brysti hörpu stilltur strengur.
Stjörnunnar ég sakna ævinlega.
