กอดความเจ็บช้ำ

ให้ตัวเองกอดความเจ็บช้ำ ที่ฉันต้องเจอกับความผิดหวังตลอดมา ให้น้ำตามันได้รินไหลออกมา ให้หัวใจกลับมาอีกครั้ง ทนไม่ไหว ไม่รู้ต้องไปทางใด นานเท่าไรฉันถึงจะเข้าใจ ใจที่ล้าไม่นานก็คงสลายหายไป ในสิ่งที่ฉันต้องเจอทรมาน ยังบอกตัวเองว่ามันแค่เมื่อวาน มองไปก็เหมือนว่าคงไม่มีทางที่ฉันจะเข้าใจ ให้ตัวเองกอดความเจ็บช้ำ ที่ฉันต้องเจอกับความผิดหวังตลอดมา ให้น้ำตามันได้รินไหลออกมา ให้หัวใจกลับมาอีกครั้ง ทนไม่ไหว นี่ฉันต้องไปทางใด นานเท่าไรไม่เห็นจะเข้าใจ ใจที่หายไม่นานก็คงสลายหายไป ในสิ่งที่ฉันต้องเจอทรมาน ยังบอกตัวเองว่ามันแค่นิทาน มองไปก็เหมือนว่าคงไม่มีทางที่ฉันจะหลุดพ้น ให้ตัวเองกอดความเจ็บช้ำ ที่ฉันต้องเจอกับความผิดหวังตลอดมา ให้น้ำตามันได้รินไหลออกมา ให้หัวใจกลับมาอีกครั้ง และฉันต้องอยู่กับสิ่งนั้น แต่ฉันต้องอยู่กับสิ่งนั้นที่เธอบอก ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บช้ำสักเท่าไร แต่ฉันยังกอดกับสิ่งนั้นไว้ตลอด ถึงแม้ว่ามันต้องปวดร้าว คงผ่านไปสักวัน