น้อยนิดมหาศาล

วันใดลมโชย คิดถึงนิดหน่อย วันใดเมฆลอย คิดถึงเล็กน้อย ในเวลาที่เจอกับความปวดร้าว จากโลกที่เราไว้ใจ ยังมีรอยยิ้มเธอที่คอยปลอบโยน ได้โปรดรับรู้ยามใบไม้ได้ปลิวไปผ่านเธอนั้น จะมีความห่วงใยจากฉัน ได้โปรดรับรู้ยามที่ฝนยังคงพรำ เพียงแค่ยื่นมือไปสัมผัส จะรับรู้ ความรู้สึกของฉัน เสียงเธอเบา ๆ ยังดังในใจ แววตาประกาย ไม่มีวันจางหาย กี่ดวงดาวถึงจะสื่อแทนความหมาย ได้เท่าความงามข้างใน ตื่นจากความฝัน มีเธออยู่จริง ๆ ได้โปรดรับรู้ยามใบไม้ได้ปลิวไปผ่านเธอนั้น จะมีความห่วงใยจากฉัน ได้โปรดรับรู้ยามที่ฝนยังคงพรำ เพียงแค่ยื่นมือไปสัมผัส จะรับรู้ ไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตจะมีวันเจอกับแสง ส่องนำทางเดินได้อีกครั้ง จะเก็บท้องฟ้าช่วงเวลาที่เจอกัน เผื่อวันไหนเราต้องเหินห่าง จะรับรู้ความรู้สึกของฉัน มันเล็กน้อยเท่าจักรวาล จะน้อยนิดไปตลอดกาล วันใดหมดกำลัง คิดถึงกันสักคราว วันใดต้องลากัน จะคิดถึงกันหรือเปล่า