ที่รัก (feat. Lazyloxy)

กาลครั้งหนึ่งฉันเคยได้ยินเสียงผู้คนข้างเคียง มีแต่คนถามว่าฉันอยากไปไหน มีจุดหมายหรือยัง และฉันก็เดินทาง วิ่งไปตามเสียงที่ผู้คนข้างเคียง คอยบอกฉัน จนฉันเริ่มอ่อนล้ากับการตามหา เพื่อสร้างความหมายจนลืมไปเหมือนกันว่าอยาก มีที่ ๆ หนึ่ง ที่ ๆ หนึ่งที่มีผู้คนไม่มากมาย ที่ ๆ หนึ่ง ที่ ๆ หนึ่งที่ไม่ได้อยากจากไปไหน ที่ ๆ หนึ่ง ที่ ๆ หนึ่งที่คำถามได้หายไป มันไม่ถึงกับอุ่น แต่รู้สึกปลอดภัย ฉันเรียกมันว่า จนเมื่อเธอผ่าน เดินมาข้างฉันนั้นทำให้เสียงข้างเคียง ค่อย ๆ จางหาย เธอเอ่ยชื่อฉันทำให้มีความหมาย เธออยู่ตรงนั้นเพื่อย้ำให้มั่นใจว่ายัง มีที่ ๆ หนึ่ง ที่ ๆ หนึ่งที่มีผู้คนไม่มากมาย ที่ ๆ หนึ่ง ที่ ๆ หนึ่งที่ไม่ได้อยากจากไปไหน ที่ ๆ หนึ่ง ที่ ๆ หนึ่งที่คำถามได้หายไป มันไม่ถึงกับอุ่น แต่รู้สึกปลอดภัย ฉันเรียกมันว่า ก็เพราะในทุก ๆ วันนั้นยังเป็นการเดินทาง จะอ่อนล้าคงไม่เท่าไร หัวใจยังทนได้อีกเนิ่นนาน หลายครั้งก็ดี บางทีก็ร้าย แต่ลึกลงข้างในมันมีบางอย่างขาดหาย คล้ายจุดหมายของการเดินทาง จริง ๆ ฉันคงต้องการที่พัก มีภาระอันหนักอึ้ง บางคราวฉันจึงต้องการที่ระบาย ยามนอนเหงายังมีสักคนที่ทักทาย ไม่ก็สักคนที่รับสาย เหมือนกับลมเย็นที่พัดกาย เช่นในหน้าร้อนที่พร้อมจะละลาย ก็ยังไม่เจอ ถ้าเกิดได้เจอก็คงจะระบายแม้รู้แค่ว่าเป็น ที่ ๆ หนึ่ง ที่ ๆ หนึ่งที่มีผู้คนไม่มากมาย (ที่มีผู้คนไม่มากมาย) ที่ ๆ หนึ่ง ที่ ๆ หนึ่งที่ไม่ได้อยากจากไปไหน ที่ ๆ หนึ่ง (ที่ ๆ หนึ่ง) ที่ ๆ หนึ่งที่คำถามได้หายไป มันไม่ถึงกับอุ่น (มันไม่ถึงกับอุ่น) แต่รู้สึกปลอดภัย ฉันเรียกมันว่า