یاد تو یاد تو بودم
یاد گیسوی بهاریت
یاد دل دل کردن من
یاد بغض و بی قراریت
چه مسافت زیادی
از تو تا خونه ی من بود
بسترت قلب غریبم
بالشت شونه ی من بود
هنوزم مرور دیروز
عادت همیشه ی من
با نگاه کردن به عکست
جون می گیره ریشه ی من
توی هر گریه و خنده
یه شونه از تو دارم
از روی سادگی انگار
هنوزم امیدوارم
چه مسافت زیادی
از تو تا خونه ی من بود
بسترت قلب غریبم
بالشت شونه ی من بود
نمی دونم که تو امروز
تو کدوم حال و هوایی
نمی دونم با کی هستی
نمی دونم که کجایی
واسه کی قصه می سازی
واسه کی ترانه میگی
بشکن این سکوت و بشکن
پس چرا چیزی نمیگی
