Tasnif Peygham-e-Soroush

هاتفی از گوشه ميخانه دوش گفتا ببخشند گنهت می بنوش لطف الهی بکند کار خويش مژده رحمت برساند سروش اين خرد خام به ميخانه بر تا می لعل آوردش خون به جوش گر چه وصالش نه به کوشش دهند هر قدر ای دل که توانی بکوش گوش من و حلقه گيسوی يار چشم من و خاک در می فروش لطف خدا بيشتر از جرم ماست نکته سربسته چه دانی خموش