Pile (Adam Ahani)

مثه آهن شدم انگار یه تیکه از یه سنگ سخت نگام ثابت به دیواره شب و روز گوشه ی این تخت دارم میمیرم از غصه یه بغضی تو گلوم مونده یه شب آتیشی از حسرت همه اشکامو سوزونده دلم تا لب پر حرفه برای در واسه دیوار هوای تازه تر میخام شبیه عطر گندم زار کاش اینجا بود دوتا دستات نمیتونم بخوابم باز میسوزه جای قیچی ها چه شکلی بود پر، پرواز زمین میچرخه تو ذهنم از این سرگیجه بیزارم تو این دنیایه بی وزنی میونه وهم و انکارم نمیدونم چرا اینجا مسکن دردم و خورده یه چیزی گم شده اینجا که نه مردم نه زنده بگیر این وحشت و از من نمیخام راه و برگردم نمیدونم چه سالی بود که رویاهام و تر کردم مثه آهن شدم انگار تو میگی محو پروازم یه پیله میکنم امشب شاید پروانه شم بازم (۳)