Ghoroor

غرورم اگه فرصتی داده بود سرم رو می ذاشتم روی شونه هات چی میشد بفهمی که مجنونم و منو جا بدی بین دیوونه هات غرورم اگه فرصتی داده بود می موندی کنارم که تنها نشم اسیر دروغای مردم نشی تو آغوش دلتنگیا جا نشم یه عمره می خندم که رسوا نشم نمی دونم این درده یا مرهم خیال می کنم هستی اینجا ولی یه چیزی یه جوری یه جایی کمه یه چیزی یه جوری یه جایی کمه غرورت رو با چی عوض می کنی غروبا تو با کی قدم میزنی کدوم رنگ رنگین کمون دستته که رو زندگیم رنگ غم میزنی یه وقتایی باید شکستش بدی غروری که عمرت رو کم میکنه به بغضم یه شب حکم بارون بده همین بغض سنگی خفه م میکنه همین بغض سنگی خفه م میکنه خفه م میکنه