ที่รัก

นานแล้วที่หลงพะวงมิหน่าย นานแล้วที่หมายจะได้ภิรมย์ นานแล้วที่รักคอยจะชื่นชม นานแล้วรักเพียงลมลมตรมเช้าค่ำ ที่รักน่ะรักแต่ใจมิกล้า ที่ช้าน่ะช้าไม่กล้าเผยคำ ที่คิดน่ะคิดกลัวอกจะช้ำ เอ่ยคำแล้วเจ้าจะทำช้ำใจ อย่าเหมือนน้ำค้างพราวพร่างใบพฤกษ์ พอยามดึกเหมือนดังจะดื่มกินได้ พอรุ่งรางก็จางหายไป รู้แน่แก่ใจได้แต่ระทมชีวี ที่รักน่ะรักเพราะเทพเสริมส่ง ที่หลงน่ะหลงเพราะเจ้าแสนดี ที่หวงน่ะหวงเพราะสวยอย่างนี้ กลัวใครเค้ามาแย่งพี่ไปเชย ที่รักน่ะรักเพราะเทพเสริมส่ง ที่หลงน่ะหลงเพราะเจ้าแสนดี ที่หวงน่ะหวงเพราะสวยอย่างนี้ กลัวใครเค้ามาแย่งพี่ไปเชย