Donya Bozorge

معنی بخشیدش رو بودن و اون که نصفش رفت و نصفِ دیگش رو مینا خوابید نه اونی که کلی پولش رفت، واسه یه شب رو مینا خوابید رو مینا خوابید، جیغ مینا رو دیوار پاشید شنید هم سایه بالششو مشت زد رو گوششم پتو کشید همسایه توداری رو معنی دارش کرد سطل آشغال خیابونی خیلی چیزا بلعید تا که شهر بیشتر از این نده بوی بد نشه فاسدتر دلش گندید دم زند ابروهاشو خم نکرد همه سریع از کنارش رد شدن شد حضور تنهایی هیشکی نزدیکش نمیشد جز سپور شهرداری مدال افتخار گردنِ اونه که نه سکوی المپیک دیده، نه مدالش تقدیم میشه مدال افتخار گردنِ اونه که نه مردم همزبون و تو خیابون پرپر میکرد ماله اونه که تو چشم نیست زیاد ولی شد دلیل که یه یتیم دوباره داشت لبخند میزد جربزه رو زنی از خودش نشون داد که دوست داشت توی خیابونای این شهر کثیف کمی قدم بزنه قدم زد، جربزه رو نه مواد فروشه محل داره نه پلیس، نه عربده کش خیابونی با قمش جربزه تو هر قدم زنیه که بهت میگه باکی از تو نیست دنیا بزرگه واسه همین بی معنیه، مفهوما تو چیزای کوچیک نهفتن چشمات و ریز کن، تا که جزئیات از قلم نیفتن دنیا بزرگه واسه همین بی معنیه، مفهوما تو چیزای کوچیک نهفتن چشمات و ریز کن، تا که جزئیات از قلم نیفتن نارفیق و مفهوم بخشید دشنه تا ته تو کمر تند و تیزه تلخه تیغش دست دادنا ضربه میشه درخت میگفت کو تبر؟ دست چوبی تا بیاد از هر طرف ضربه های بدتر از، روزگار سگ مصب و بزنه نمک که خورد نمکدون و بشکنه مقابلم لباسِ شرم بکنه ژرفای حبس و فهموند بهم اون فوارۀ توی پارک شهر که هیچوقت جم نخورد با هیچی بُر نخورد گفتن تو قشنگ ترین دار و ندار این پارکی فواره جمع میکرد زیر پاش اشک های هفتش و مادری می شست باهاش دست چسبناک بچش و راهنمای همه شد خط کف آسفالت همه رفتن باهاش صاف ولی خودش تبدیل شد به مرد مست راه ها تلوتلو چپ و راست و قطع و وصل خودش وسط همه میرفتن از دو سمت هیچکس نپرسید اون چی میخواد از جون جاده هیچوقت نفهمیدن راه ها با اون رو به راهه دنیا بزرگه واسه همین بی معنیه، مفهوما تو چیزای کوچیک نهفتن چشمات و ریز کن، تا که جزئیات از قلم نیفتن دنیا بزرگه واسه همین بی معنیه، مفهوما تو چیزای کوچیک نهفتن چشمات و ریز کن، تا که جزئیات از قلم نیفتن