Niotho Enohes

Χρώματα παντού, παραπονεμένα Ξέφωνα γερνούν, στων ματιών το βλέμμα Τόσες ομορφιές, έχω αλλοιώσει Χρώμα, μουσικές, πού δεν έχω νιώσει Νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές Ρίχνω ένα μπλε τόσο δα θλιμμένο Γίνεται ουρλιαχτό, νέγρου ειπωμένο Χρώμα, μουσική, η ζωή γεμάτη Απόλλωνα θεέ, για κλείσε μου το μάτι Πάνω σε χορδές, στάζουνε οι ήχοι Δάκρυα βιολιού, μια φωνή που πείθει Μέσα στη σιωπή, σαξόφωνου βραχνάδα Ύφεση ζωής, μια σβησμένη δάδα Νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές Να, να, να... Νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές, νιώθω ενοχές