Przeszłość to mrok, głęboki loch wypełniony echami
By zabić ją marzymy i zapominamy
Co mogło być, odchodzi w cień
Gdy Viridiana tonie
Nie uwierzyłeś w bajkę więc gaśnie śpiew
Choć jeszcze nie wiesz, kiedy noc nadejdzie
Choć jeszcze nie wiesz, kiedy noc nakryje
Czarnym skrzydłem swoim ją, gdy teraz płacze
Historią będzie to, co teraz żyje
Co być mogło w oceanie znika
Mogłeś poddać się jej pieśni
Teraz zawsze ją będziesz słyszał
Wody zieleń tajemnicę zna
Gdy syreny głos umiera
Gdy jej ciało dotyka dna
"Cóż da Ci bunt, spalony świat, uczucia grób?" Pytała
Uciekłeś w siebie dziko szamocąc jak
Motyl płomienny uwięziony
Własnym szaleństwem oplątany
Wewnątrz kokonu kształt zamglony
Kolorów błyski dalsze coraz
Widziała to ze smutku chora
Do końca próbowała wołać
Co być mogło, w oceanie znika
Mogłeś poddać się jej pieśni
Teraz zawsze ją będziesz słyszał
Wody zieleń tajemnicę zna
Gdy syreny głos umiera
Gdy jej ciało dotyka dna
Co być mogło, w oceanie znika
Mogłeś poddać się jej pieśni
Teraz zawsze ją będziesz słyszał
Wody zieleń tajemnicę zna
Gdy syreny głos umiera
Gdy jej ciało dotyka dna
Co potem?
Co potem?
Co potem?
Patrz! Czy tego chciałeś?
To koniec!
Patrz! Jak blisko skały!
To koniec!
Co być mogło w oceanie znika
Mogłeś poddać się jej pieśni
Teraz zawsze ją będziesz słyszał
Wody zieleń tajemnicę zna
Gdy syreny głos umiera
Gdy jej ciało dotyka dna
Co być mogło w oceanie znika
Mogłeś poddać się jej pieśni
Teraz zawsze ją będziesz słyszał
Wody zieleń tajemnicę zna
Gdy syreny głos umiera
Gdy jej ciało dotyka dna
