Znów ptaki, te niewielkie, przybyłe przedwcześnie w pośpiechu wiją gniazdo w rynnie
Znów łaszą się do siebie kocięta bezdomne, znaczone przykrym parchem, głodne
Księżyc rośnie, boję się, boję się, boję się o nas
Ciężar wiosny, boję się, boję się, boję się o nas
Triumf młodości, boję się, boję się, boję się o nas
Wrzask o brzasku, boję się, boję się, boję się... oh
Znów szelest ortalionu biegacza, co rankiem próbuje się przecisnąć przez mgłę
Wybudza mnie perfidnie, wrywa z tej nocy, nieczułych objęć na powierzchnię
Znów wchodzisz we mnie drgawką, a serce więzione w przyciasnej klatce żeber, martwieje
Znów ostrzem twardej mowy ćwiartuję bezmyślnie, w afekcie Twą wrażliwość, boleśnie
Księżyc rośnie, boję się, boję się, boję się o nas
Ciężar wiosny, boję się, boję się, boję się o nas
Triumf młodości, boję się, boję się, boję się o nas
Wrzask o brzasku, boję się, boję się, boję się... oh
Księżyc rośnie, boję się, boję się, boję się o nas
Ciężar wiosny, boję się, boję się, boję się o nas
Triumf młodości, boję się, boję się, boję się o nas
Wrzask o brzasku, boję się, boję się, boję się... oh
Gdy sparszywieję znów, zamknij się w sobie, zaciągnij rolety powiek
Gdy sparszywieję znów, chwyć się cieniutkiej niteczki pewności, że minie, to minie
