Shab Bood, Biaban Bood

پرسون پرسون لرزون لرزون اومدم در خونتون پرسون پرسون یواش یواش اومدم در خونتون یک شاخه گل در دستم سر راهت بنشستم از پنجره منو دیدی مثل گل ها خندیدی آه به خدا آن نگهت از خاطرم نرود آه به خدا آن نگهت از خاطرم نرود پرسون پرسون لرزون لرزون اومدم در خونتون پرسون پرسون یواش یواش اومدم در خونتون یک شاخه گل در دستم سر راهت بنشستم از پنجره منو دیدی مثل گل ها خندیدی آه به خدا آن نگهت از خاطرم نرود آه به خدا آن نگهت از خاطرم نرود شب بود بیابان بود زمستان بود بوران بود سرمای فراوان بود یارم در آغوشم هراسان بود از سردی افسرده و بیجان بود در بهر آن سیمینبر خوشگل از جسم و جان خود بودم غافل میکوشیدم بهرش از جان و دل میبردمش با خود سوی منزل گیسویش از باد و باران گشته اشفته در مويش گويي مرواريدي غلتان خفته طی شد راه دشوار اخر بر منو يار تا بوسهای گرمی به او دادم با لب های چون قند بر رویم زد لبخند برد آنهمه رنج و غم از یادم شب بود بیابان بود زمستان بود بوران بود سرمای فراوان بود یارم در آغوشم هراسان بود از سردی افسرده و بیجان بود شب بود بیابان بود زمستان بود شب بود بیابان بود زمستان بود