Πήρε τις στάχτες μου το κύμα,
πήρε τον ίσκιο μου η αυγή
και μένει αδειανό το μνήμα,
και πάει χαμένη η προσευχή.
Ένα παιδί στέκεται μόνο,
κινάει να κάνει τον σταυρό,
μα όμως μπερδεύτηκε απ' τον πόνο
κι ανάποδα τον έκανε θαρρώ.
Πήρε τις στάχτες μου το αγέρι
και γίναν λάσπη στην βροχή,
κι εσύ απ' όλους μισημένη
κι απ' τους νεκρούς η πιο νεκρή.
Των θεών η οργή να σε βαραίνει,
μα να μην φαίνεσαι χλωμή,
ξέρεις κι ας είσαι λυπημένη
πως είναι αέρας η ψυχή.
Πήρε τις στάχτες μου το κύμα
ποτέ κανείς να μην τις βρει
να πλέουνε χωρίς πατρίδα
σε μια ατέρμονη ροπή.
Κι όταν περάσουνε τα χρόνια
κι έρθουνε άλλοι πια καιροί,
θα λες ετούτο εδώ το κύμα
το είχα αγαπήσει μια εποχή.
Μα σαν θα χάνομαι στη θάλασσά βαθιά,
σαν μια βάρκα που την βάφτισες Λεπίδα,
θα πονάς όταν σου σκίζει την καρδιά,
θα πονάω γιατί δεν σε ξαναείδα.
