Apodimitis

Ήμουν όμηρος της ανάγκης Κι έγινα όμηρος της φυγής Στέκομαι στο πλοίο των ονείρων Και κυνηγάω την τύχη μου σαν αποδημητής Αν μου πεις για ποιο λόγο εκπατρίζομαι Θα σου πω φεύγω γιατί βασανίζομαι Και αν μου πεις πως αυτό είναι προδοσία Θα σου δείξω όλους αυτούς που στερούν την ελευθερία Αλλά τι λέμε...; Διαφέρουμε στον τρόπο Καθένας έχει ανταμοιβή για το δικό του κόπο Και όταν η πληρωμή δεν σε πληροί σε κάνει loco Μετανάστες είμαστε στον ίδιο μας τον τόπο! Και μη μου πεις είναι κότες όσοι φεύγουν Οι μάγκες της φυλακής είναι αυτοί που δραπετεύουν Και θα είναι μόνοι με ευθύνη επιλογής Στην άγριά τους Δύση η γλύκα της ανατολής Είναι ετούτη η ερημιά ένα αβάσταχτο φορτίο στην πλάτη Και δεν συγκρίνεται με λύπη καμιά Της λησμονιάς ετούτο εδώ το σαράκι Αποδημητής φυγάς προς εύρεση παρηγοριάς Αποδημητής φυγάς στο κρύο αυτής της ξενιτιάς Άλλωστε όσοι κινούνται δημιουργούν Αυτοί που μείναν στάσιμοι σαπίζουν Και αν μου πεις σε τούτο κόσμο δεν χωρούν Θα σου πω στριμώχνονται όσοι ελπίζουν Γεμάτο κόσμο το πλοίο βάσανα χίλια Ξερά τα χείλη, στον αέρα τα μαντήλια Κι εκείνες οι ματιές αναμμένα φυτίλια Είμαι ξένος σε ξένους κι ανάμεσά μας τα μίλια Τη μοίρα κυνηγώ και ένα καλύτερο αύριο Μακριά απ' όσους αγαπώ, τρέχω προς το δολάριο Σπάμε από ανάγκη τους ομόκεντρούς μας κύκλους Και φεύγουμε παρέα με αποθαρρυντικούς τίτλους Κι εσύ θέλεις να με υποδεχτούν Λες μία προσευχή και αφήνεις δύο δάκρυα Ενώ δεν υποδέχθηκες ποτέ όσους πονούν Για να 'ναι η Ανατολή γλυκιά, θα είναι η Δύση άγρια