Κλείδωσα την πόρτα, έκλεισα τα φώτα
κι έπεσα για ύπνο βιαστικά
μα μες σε λίγο χρόνο ένοιωσα έναν πόνο,
κάτι να μου πνίγει την καρδιά.
Είπα να φωνάξω μέχρι να τις σπάσω
τις φωνητικές μου τις χορδές,
μα η φωνή δεν βγαίνει, κι όμως κάτι μπαίνει
κάτι που προσπάθησε κι εχθές.
Στάθηκες μπροστά μου, κόπηκε η λαλιά μου
και φώναξες με δύναμη γιατί.
Μου πάγωσε το αίμα μα ούτε ένα βλέμμα
δεν σου 'ριξα γεμάτος ενοχή.
Με πήρες απ' το χέρι, μου είπες για μια βόλτα
πως έφτασε η ώρα κι η στιγμή -
να θυμηθώ την λάσπη που σ' έσυρα με βία
και έπνιξα το είναι σου εκεί.
Ξύπνησα χαμένος, μούσκεμα ιδρωμένος
μα χάρηκα που επέστρεψα εδώ,
και κοίταξα στον τοίχο που έγραφε με αίμα
με σκότωσες μα ακόμα σ' αγαπώ.
Γιατί τα πουλιά δεν τραγουδάνε
Γιατί τα σύννεφα έρχονται και πάνε
Γιατί τα πουλιά δεν τραγουδάνε
Γιατί τα γράμματα στους τοίχους να μιλάνε
