Ο κόσμος άδικος κι οι άνθρωποι είναι σκάρτοι
Όσα έχτιζες για χρόνια γκρεμίζουν στη στιγμή
Κι όσο εύκολα θυμούνται όταν σ' έχουν ανάγκη
Τόσο εύκολα ξεχνάνε αν τους έχεις εσύ
Τη μια σε έχουν βασιλιά την άλλη για παλιάτσο
Κι αν έτσι νιώθουν πιο καλά του κλώτσου και του μπάτσου
Από συμφέρον αγαπούν, μισούνε από ζήλια
Λυπούνται από έπαρση, δαγκώνουνε σα φίδια
Χωρίς ελπίδα στη ζωή μας και σκοπό
Με μια πυξίδα χαλασμένη για οδηγό
Τα όνειρα μας γίνανε εφιαλτικά
Χωρίς ελπίδα να ξυπνήσουμε ξανά
Χωρίς ελπίδα!
Οι νύχτες φεύγουν γρήγορα κι οι μέρες δεν τελειώνουν
Οι εχθροί σου γίναν είδωλα κι οι φίλοι γίναν ξένοι
Αρκέστηκες στα σίγουρα, κι αυτά θα σε προδώσουν
Τη μια μέρα νικητές, την άλλη ηττημένοι
Η ανάβαση στην κορυφή σου παίρνει μια ζωή
Μα για να πέσεις φτάνει ένα λάθος βήμα
Απ' τη χρυσή σου εποχή μια ανάμνηση θολή
Μέχρι σε κάποια νέα ακτή να σε ξεβράσει το κύμα
Χωρίς ελπίδα στη ζωή μας και σκοπό
Με μια πυξίδα χαλασμένη για οδηγό
Τα όνειρα μας γίνανε εφιαλτικά
Χωρίς ελπίδα να ξυπνήσουμε ξανά
Χωρίς ελπίδα!
