Жазығым не, өзiңдi сүйгенiм бе?
Сүйгенiм бе, отыңа күйгенiм бе?
Жүрегiңнiң жұрт ұқпас сырын ұғып,
Жүрегiңнiң жұрт ұқпас сырын ұғып
Ешкiмге айтпай iшiме түйгенiм бе?
Жазығым не, менi әлi түсiнбеймiн
Бар ма әлде жазған бiр iсiм деймiн
Өзiң — жұмбақ, шеше алмай мен де — жұмбақ
Өзiң — жұмбақ, шеше алмай мен де — жұмбақ
Өтiп жатыр бұлдырап түсiмдей күн
Жазығым не, айтқанда бұлақ әнiң
Күлгенiн айыра алмай, жылағанын
Бар дүниенi ұмытып сенен басқа,
Бар дүниенi ұмытып сенен басқа
Қалжырап кеп қасыңа құлағаным
Жазығым не, менi әлi түсiнбеймiн
Бар ма әлде жазған бiр iсiм деймiн
Өзiң — жұмбақ, шеше алмай мен де — жұмбақ
Өзiң — жұмбақ, шеше алмай мен де — жұмбақ
Өтiп жатыр бұлдырап түсiмдей күн
Күндер өтер жарқырап таң атқанда
Бiтедi-ау бұл азапты сағаттар да
Күнмен бiрге келер-ау қалқам менiң,
Күнмен бiрге келер-ау қалқам менiң
Бiрақ соны тосуға тағат бар ма?
Жазығым не, менi әлi түсiнбеймiн
Бар ма әлде жазған бiр iсiм деймiн
Өзiң — жұмбақ, шеше алмай мен де — жұмбақ
Өзiң — жұмбақ, шеше алмай мен де — жұмбақ
Өтiп жатыр бұлдырап түсiмдей күн
