Poshte In Janghaa[Freestyle]

پشت این جنگ ها پشت این رنگ ها پشت این زندگی ها پشت این سنگ ها پشت این عشقِ لعنتی بی خبر پشت این لبخند های تلخ بی اثر پشت این لرزیدنای دست که نونشو میده پشت این خطّای مداده که جونشو میده من با هر خط که مینویسم له میشم داداش دارم نقب میزنم به یک بنا به نام من بجنگ نقب میزنم به سنگ آب میکشم ازش لاشه های دیروز من که قلدرن امروز یه باوَرن که لاشخور خورن من اون تختم به روی من به گچ زدی به خط ریه های امروزم از همون گچا پرن من خُلم یا این همه خلقِ بی خبر وقتی پشت هر قیچی باغبونیا گلن آهای عمر کوتاه گل دروغه آهای پرتگاه نسیب پل دروغه آهای زن های خسته نفس شدید مجرم آهای مرد های چرک قصه های کار آهای بچه های کوچه های خاطره آهای گونه های سرخ دخترای دار آهای پیرزن چرخک به دست چند تا دست باید بچسبن به هم رئیس؟ که مهر بسازن بکنن این مملکتو آباد؟ چند تا دست باید بشن قطع تا این چرخ بچرخه واسه مملکته آباد؟ چند رئیس جمهور؟چند کابینه؟ چند شعار شهر آزادینه؟ من که مست الکلم أ پرت و پلا پرم من همون نگارم که گیسومو به دندون کشیدم أ تو دست این تبر تموم من موند زیر چرخ جامعه قرصم، دودم، الکلم سقوطم با تموم مادرای این شهرم این همون پسر بود به خاطر درد، رگ سرد تو تن لت و پارَم من پسر صلحم اما ننم سر زا رفت من موندم لای شما لاشیا من موندم لای بازی با این بازیا کلی انسان طلب دارم پشت هر نگاه پر از لبخند کج شدم به اخمت بگو تموم مانع ها رو رشدم بشینن آخ، که نمیدونی این پشتم چه بیوه اس پشتم چه بیوه اس، چه بی سند چه تلخ این جهان چه رنگینه، آخ که نمیدونی چقد دلم خالیه و راه رفتن با دل خالی چه سنگینه شدم یه شاعر از دست تو از دست تو تو ها شدی یه شعر به دست من به دست من منا پشت این سوز باد تازیونه رو صورت کتک خورده ی این همه خونه پشت حق مردم، شعار ناشیونه پشت این فراموشی های ماهی گونه پشت لب لال آرزو های محال و هوا و خواب و خیال و پشت زار لاله و لاله های زار پاره پشت بابا های جاهل و مادرای پر از زخم پشت شهر تحقیر برچسب تقدیر دستای بی تصمیم بی قدرت بی خلاقیت پشت دعای فردایی تلخ پشت من چه بیوه اس اما هنوزم رو تخمم میرم راه لحظه هامو لت و پار میکنم با حرفام پشت سینم چه قهره دل پشت این دل چه دل دلیه اهل دل پشت پر پروازم بازار داسه تلخه که تیغا میخونن لا لای لاله پشتم چه بیوه اس کجا بزارم پشت کدوم ابر ها خدا بزارم؟ پشت تن زر پرست کوچه های تهران درخت های پاییز برگ گریه میکنن به قیمت خدای خسته از صدای گرگا حتی اگه مثِ پشتم بیوه شم با این دستام شلوار دنیا رو میکشم پایین من پسر صلحم اما ننم سر زا رفت یک، دو سه چپ راست بالا پایین زدین، زدین، زدین، حالا ماییم منم که میام از پشت قبر آرزو پشت این عشق لعنتی بی خبر پشت موی بلندت که دزدیده شد به شعر یه تیکه ام با صورت رفت تو ناکجا منم ترددم منم فوت منم منم یه مردم منم تلخ به رنگ الکل منم یه صورت با چند هزار چشم و گوش منم یه قامت با چند هزار دست و پا من هم کورم، هم لالم، هم کرم، هم خیالم