To Dipolo Tou Ikarou

Κι είναι η πόλη βαθιά διχασμένη, διχοτομημένη Συμφωνεί, διαφωνεί και σωπαίνει Στη μέση κομμένη Κι είναι η πόλη βαριά πληγωμένη, βαριανασαίνει Στα σκοτάδια μεθά και μαθαίνει Το φώς περιμενεί Παλεύει να τα φέρει κοντά Δεν θέλει να υποφέρει, πονά Προεκτείνοντας το χέρι κουνά Ψευδοπροφήτες, βουνά Μα δεν πάει το ένα στο άλλο Και δεν πάει το άλλο στο ένα Παίζουν "αλήθεια ή θάρρος" μα ακόμα δεν έχει κερδίσει κανένα Χαμένη σε ορισμούς και ορίζοντες Δεκατετράγωνα με ορίζουσες Τρίγωνα με ρίζες και υποτείνουσες Συμπεριφορές αποκλίνουσες Τι θα γίνει αν συνθέσει το δίπολο; Τι θα γίνει αν αγαπήσει τον αντίπαλο; Τι θα γίνει αν αγγίξει το δίκανο; Το μυαλό είναι όργανο δύσκολο Τι θα γίνει αν η πτήση πετύχει; Αν ο Ίκαρος είναι από αμίαντο; Αν περάσει απ' την άλλη, γυρίσει και πάλι και δει πως δεν ήταν ανίατο; Κι άλλοτε πρόσκειται, κι άλλοτε εκτρέπεται Κι αυτό που υπόσχεται δεν επιτρέπεται Κι όσο η σύγκλιση, απαγορεύεται Υπερθερμαίνεται, κι ας μην της φαίνεται Κι όσο η πίεση, δεν επιλέγεται Τόσο η ποίηση, δεν αποφεύγεται Κι είναι η πόλη βαθιά διχασμένη, διχοτομημένη Συμφωνεί, διαφωνεί και σωπαίνει Στη μέση κομμένη Κι είναι η πόλη βαριά πληγωμένη, βαριανασαίνει Στα σκοτάδια μεθά και μαθαίνει Το φως περιμένει Ψάχνει αίτια αναίτια Ελπίζει κι ονειρεύεται μέτρια Νιώθει μπερδεμένη συνέχεια Χαμένη στην αμετροέπεια Δεν βρίσκει πολεμώντας ειρήνη Που να αναζητήσει γαλήνη; Δεν θέλει παγωμένη να μείνει Μα αν ανάψει τη φωτιά τι θα γίνει; Πως να ενοποιηθούν τα ετερόκλητα; Ποια τα οργανικά ποία τα απόβλητα; Ποια η επίλυση ποιο το πρόβλημα; Ποια τα ηθικά, ποια τα νόμιμα; Ποια παροδικά και ποια μόνιμα; Ποια λόγια είναι στείρα, ποια γόνιμα; Ποια είναι αν έχει τόσα επώνυμα; Δικό της πως να βρει επιφώνημα; Που να βρει του λαβυρίνθου τον μίτο; Που να πάει για να πει "κάπου ανήκω"; Πως να αθροίσει από τα δύο το τρίτο; Προσπαθεί μα βρίσκει μόνο πηλίκο Έτσι βιώνει τη σχάση, προσπαθεί να ξεχάσει Ταυτότητα ψάχνει και κράση Και λόγια για να την εκφράσει Κι όσο πορεύεται, μένει ακίνητη Κι όσο κι αν σκέφτεται, στέκεται αμίλητη Κι όσο αισθάνεται, μένει ασυγκίνητη Γι'αυτό μια σπίθα της, θα 'ναι ανεκτίμητη Κι είναι η πόλη βαθιά διχασμένη, διχοτομημένη Συμφωνεί, διαφωνεί και σωπαίνει Στη μέση κομμένη Κι είναι η πόλη βαριά πληγωμένη, βαριανασαίνει Στα σκοτάδια μεθά και μαθαίνει Το φώς περιμένει