Πες μου, πες μου
πως τα λάθη, βγάζουν στο σωστό.
Απ'τα τόσα πάθη πες
με ποιό να σκεπαστώ.
Δείξε μου το δρόμο
που δε βγάζει σε γκρεμό,
να περπατώ.
Το για πάντα πες μου, πες μου
πως το συζητάς.
Μες στο αίμα μου
ζωή και θάνατο σκορπάς.
Φεύγεις δίχως να σε νοιάζει,
πως για ο, τι χρωστάς
πληρώνω εγώ.
Εγώ που αφήνω ορθάνοιχτα,
βλέμματα, χάδια, ψέματα.
Κανείς δεν ξέρει,
αν η ζωή σε φέρει.
Κι ας εχει ανάγκη η πληγή
να βρει μαχαίρι.
Κανείς δεν ξέρει,
πόσο μου λέιπεις.
πόση ανάγκη έχει η ψυχή
να μην εγκαταλείπεις.
Ξέρω πώς νοιώθεις
πόσο φοβάσαι.
Χίλιες φορές με προσπερνάς,
και χίλιες πίσω να᾽σαι·
και να᾽χω μόνο,
το άδειο σου βλέμμα,
να με κοιτάς από μακριά
και να μου καίς το δέρμα.
Πες μου, πες μου
τι μου λειπει, τι δεν ειχα εγω·
που'ψαξα να βρω για σένα
κι άλλον εαυτό.
Μα δεν εχει σημασία,
όπως κι αν το δω,
τελειώνει εδώ.
Λέξεις βρες μου,
κάνε κάτι για να ζεσταθώ.
Στις σιωπές σου
δεν χωράω ουτε να σταθώ.
Μια μακραίνεις και τρομάζω
να σε ονειρευτώ,
μια ζεις εδω.
Εσύ που αφήνεις ορθάνοιχτα,
βλέμματα, χάδια, ψέματα.
