เดี๋ยวก็ชิน

ตื่นมาตอนเช้าที่ดูช่างสดใส เพราะฝันเมื่อคืนมีเธออยู่ข้างกาย ได้โอบกอดเธอแล้วนอนจนตื่นสาย เหมือนในทุกๆวันเมื่อก่อนนี้ แต่ในความจริงไม่มีเธออีกแล้ว ที่นอนในวันนี้มันว่างเปล่า แหละฉันที่ยังผิดหวังและปวดร้าวแต่ต้องทน บอกตัวเองว่าต้องทนไหว ต้องข่มใจให้ลืมสักที แม้รู้ว่ามันไม่มีทางทำได้ หยุดส่องเขาไม่ต้องอยากรู้เขาไปไหน จะทำอะไรแม้ฝืนและต้องเจ็บช้ำสักเท่าไร แต่เดี๋ยวมันก็ชิน ก่อนนอนก็เผลอก็ยังไปกดดู รูปที่เธอลงไปไม่นานนี้ ดูเธอยังยิ้มและมีความสุขดี เหลือแค่ฉันที่จมอยู่ตรงนี้ ก็ในความจริงไม่มีเธออีกแล้ว ที่นอนในวันนี้มันว่างเปล่า แหละฉันที่ยังผิดหวังและปวดร้าวแต่ต้องทน บอกตัวเองว่าต้องทนไหว ต้องข่มใจให้ลืมสักที แม้รู้ว่ามันไม่มีทางทำได้ หยุดส่องเขาไม่ต้องอยากรู้เขาไปไหน จะทำอะไรแม้ฝืนและต้องเจ็บช้ำสักเท่าไร แต่เดี๋ยวมันก็ชิน ได้แต่หวังว่าคงชิน ได้แต่หวังว่าต้องลืม แต่เธอรู้มั้ยว่ามันยากเย็น รู้มั้ยว่ายังอยากเห็น รู้มั้ยว่าใจยังเป็นของเธอ บอกตัวเองว่าต้องทนไหว ต้องข่มใจให้ลืมสักที แม้รู้ว่ามันไม่มีทางทำได้ หยุดส่องเขาไม่ต้องอยากรู้เขาไปไหน จะทำอะไรแม้ฝืนและต้องเจ็บช้ำสักเท่าไร แต่เดี๋ยวมันก็ชิน บอกตัวเองว่าต้องทนไหว ต้องข่มใจให้ลืมสักที แม้รู้ว่ามันไม่มีทางทำได้ หยุดส่องเขาไม่ต้องอยากรู้เขาไปไหน จะทำอะไรแม้ฝืนและต้องเจ็บช้ำสักเท่าไร แต่เดี๋ยวมันก็ชิน สุดท้ายก็คงลืม