Δε φεύγω, αρνούμαι να αλλάξω μονοπάτια
κι ας γίναν στου μυαλού μου τα δωμάτια,
φαντάσματα τα λόγια κι οι στιγμές...
Θα μείνω μονάχος στου καιρού τα σκαλοπάτια
να βάφω με τα κόκκινα μου μάτια,
τους μήνες, τις ημέρες, τις γιορτές...
Οι αγάπες πονάνε,
σα κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε
και κόβουν βαθιά...
Οι άνθρωποι πάνε,
και εκεί που δεν πρέπει κολλάνε
το ξέρω καλά...
Οι αγάπες πονάνε,
σα κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε
και κόβουν βαθιά...
Κι εγώ δε κοιμαμαι,
σταμάτησα αγάπη σου να 'μαι
σταμάτησε και η καρδιά...
Τι κρίμα, ξανά η μοναξιά πανηγυρίζει
και μέσα στους καπνούς μου ψιθυρίζει,
αλήθειες, απορείες, ενοχές...
Στη νύχτα θα ρίξω άλλη μια φωτοβολίδα
μην τύχει και την δει καμιά ελπίδα,
κι έρθει να σου αλλάξει διαδρομές...
Οι αγάπες πονάνε,
σα κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε
και κόβουν βαθιά...
Οι άνθρωποι πάνε,
και εκεί που δεν πρέπει κολλάνε
το ξέρω καλά...
Οι αγάπες πονάνε,
σα κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε
και κόβουν βαθιά...
Κι εγώ δε κοιμαμαι,
σταμάτησα αγάπη σου να 'μαι
σταμάτησε και η καρδιά...
Οι αγάπες πονάνε,
σα κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε
και κόβουν βαθιά...
Οι άνθρωποι πάνε,
και εκεί που δεν πρέπει κολλάνε
το ξέρω καλά...
Οι αγάπες πονάνε,
σα κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε
και κόβουν βαθιά...
