อยู่คนเดียวจนเช้า (Till dawn)

ลองเปิดโคมไฟบนหัวเตียง เปิดทีวีทิ้งไว้ให้มีเสียง แค่พอกลบความเงียบทุกสำเนียง เคลียร์ความเหงาให้คลายจากจิตใจ ก็ยังวุ่นวายในโลกแห่งความหลัง ที่ทิ้งไว้เพียงความรักที่มันพัง ก็ยังข่มตาไม่ลงจากภาพคราวนั้น ยังไม่ลืมเลือน ใจยังไม่ Move on ออกไปจากความรักครั้งก่อน ใจเลยไม่ Move on นอนก็นอนไม่ได้สักที อยู่คนเดียวจนเช้า แม้จะข่มตา ฝืนนอนหลับตา เข้านอน แต่ยังอยู่คนเดียวจนเช้า ได้ก็แต่นอน เสียใจ อยู่คนเดียวจนเช้า เหมือนยังไม่ชิน ที่มันไม่มี เธอใกล้ๆ อยู่คนเดียวจนเช้า ไม่รู้ว่าจะนานเท่าไหร่ กว่าที่ใจฉันจะลืมเธอ ข่มตา อย่างไร ยังนอน ไม่ไหว จะมี คนไหน ที่รักกันจริงสักที จะมี ใครไหม ที่คอย ใส่ใจ จะมี ใครไหม เธออยู่ที่ไหน สองทุ่มจนตีสองยังต้องมานอนนับแกะ น้ำตายังเปียกปอนจนปลอกหมอนชื้นแฉะ มันคงจะมีซักคนที่เป็นเหมือนกับฉันแหละ ที่นอนไม่หลับด้วยกันจนเข็มสั้นชี้เลข 8 ใจยังไม่ Move on ออกไปจากความรักครั้งก่อน ใจเลยไม่ Move on นอนก็นอนไม่ได้สักที อยู่คนเดียวจนเช้า แม้จะข่มตา ฝืนนอนหลับตา เข้านอน แต่ยังอยู่คนเดียวจนเช้า ได้ก็แต่นอน เสียใจ อยู่คนเดียวจนเช้า เหมือนยังไม่ชิน ที่มันไม่มี เธอใกล้ๆ อยู่คนเดียวจนเช้า ไม่รู้ว่าจะนานเท่าไหร่ กว่าที่ใจฉันจะลืมเธอ ยังไม่เคยจะชอบกลางคืนที่ไม่มีเธอใกล้ๆ (How can I stay) นอนลืมตาทั้งคืนวนไปจนเช้าก็ยังไม่นอน อยู่คนเดียวจนเช้า แม้จะข่มตา ฝืนนอนหลับตา เข้านอน แต่ยังอยู่คนเดียวจนเช้า ได้ก็แต่นอน เสียใจ อยู่คนเดียวจนเช้า เหมือนยังไม่ชิน ที่มันไม่มี เธอใกล้ๆ อยู่คนเดียวจนเช้า ไม่รู้ว่าจะนานเท่าไหร่ กว่าที่ใจฉันจะลืมเธอ