Se Palaio Symfoititi

Φίλε, ἡ καρδιά μου τώρα σὰ νὰ ἐγέρασε. Τελείωσεν ἡ ζωή μου τῆς Ἀθήνας, Ποὺ ὅμοια γλυκὰ καὶ μὲ τὸ γλέντι ἐπέρασε Καὶ μὲ τὴν πίκρα κάποτε τῆς πείνας. Δὲ θά ῾ρθω πιὰ στὸν τόπο ποὺ πατρίδα μου Τὸν ἔδωκε τὸ γιόρτασμα τῆς νιότης, Παρὰ περαστικός, μὲ τὴν ἐλπίδα μου, Μὲ τ᾿ ὄνειρο ποὺ ἐσβήστη, ταξιδιώτης. Προσκυνητὴς θὰ πάω κατὰ τὸ σπίτι σου Καὶ θὰ μοῦ ποῦν δὲν ξέρουν τι ἐγίνης. Μ᾿ ἄλλον μαζὶ θὰ ἰδῶ τὴν Ἀφροδίτη σου Κι ἄλλοι τὸ σπίτι θά ῾χουν τῆς Εἰρήνης. Θὰ πάω πρὸς τὴν ταβέρνα, τὸ σαμιώτικο Ποὺ ἐπίναμε γιὰ νὰ ξαναζητήσω. Θὰ λείπεις, τὸ κρασί τους θά᾿ ναι ἀλλιώτικο, Ὅμως ἐγὼ θὰ πιῶ καὶ θὰ μεθύσω. Θ᾿ ἀνέβω τραγουδώντας καὶ τρεκλίζοντας Στὸ Ζάππειο ποὺ ἐτραβούσαμεν ἀντάμα. Τριγύρω θά ῾ναι ὡραῖα πλατὺς ὁ ὁρίζοντας, Καὶ θά ῾ναι τὸ τραγούδι μου σὰν κλάμα.