เขียนถึงเธอจากบนฝั่ง เธออ่านมันในทะเล

คิดว่าลมที่ร้อนแรง ช่วยพัดหัวใจดวงสีแดงล่องไป พัดลอยไปให้ถึงเธอ พัดให้เจอให้ถึงคนห่างไกล เธอจะกลับมาเดือนธันวา มองนาฬิกาไม่รู้เท่าไหร่ ความรู้สึกไม่เคยจะเปลี่ยนใดใด เพียงเธอคนเดียวเท่านั้นจริงจริง คอยนับวันเวลา เฝ้าคอยเวลาเธอมา มายืนที่ตรงหน้าของฉัน มันจะเป็นเช่นไร จะทนได้ไหม จะอดใจได้ไหม คงไม่ต้องบอก เธอรู้หรือเปล่า คิดถึงดวงตาเธอจัง คิดถึงเสียงเพลงดังดัง ที่เราชอบมานั่งฟังกัน วนไปจนเข้านอน กอดกันจนร้อน เธอบอกว่ามันร้อน แต่เธอก็ไม่ปล่อย เธอก็ไม่ปล่อยมือ ร้านที่เราเคยชอบไป กินไอติมวนิลา เดี๋ยวนี้กลายเป็นร้านชา มีโรตีกินร้อนร้อน ไม่แน่ใจฉันไม่แน่ใจ เธอจะจำได้ทุกตอนไหม แค่บอกให้เธอได้รู้ ว่าถ้าเธอเหนื่อยกลับมาตรงนี้นะ เธอจะกลับมาเดือนธันวา มองนาฬิกาไม่รู้เท่าไหร่ ความรู้สึกไม่เคยจะเปลี่ยนใดใด เพียงเธอคนเดียวเท่านั้นจริงจริง คอยนับวันเวลา เฝ้าคอยเวลาเธอมา มายืนที่ตรงหน้าของฉัน มันจะเป็นเช่นไร จะทนได้ไหม จะอดใจได้ไหม คงไม่ต้องบอก เธอรู้หรือเปล่า คิดถึงดวงตาเธอจัง คิดถึงเสียงเพลงดังดัง ที่เราชอบมานั่งฟังกัน วนไปจนเข้านอน กอดกันจนร้อน เธอบอกว่ามันร้อน แต่เธอก็ไม่ปล่อย เธอก็ไม่ปล่อยมือ คอยนับวันเวลา เฝ้าคอยเวลาเธอมา มายืนที่ตรงหน้าของฉัน มันจะเป็นเช่นไร จะทนได้ไหม จะอดใจได้ไหม คงไม่ต้องบอก เธอรู้หรือเปล่า คิดถึงดวงตาเธอจัง คิดถึงเสียงเพลงดังดัง ที่เราชอบมานั่งฟังกัน วนไปจนเข้านอน กอดกันจนร้อน เธอบอกว่ามันร้อน แต่เธอก็ไม่ปล่อย เธอก็ไม่ปล่อยมือ