Koncert Wojskiego (feat. MarkyM & Lady Kowalsky)

Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha I zagrał: róg jak wicher, niewstrzymanym dechem Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem Umilkli strzelcy, stali szczwacze zadziwieni Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął Napełnił wnet, ożywił knieje i dąbrowy Jakby psiarnię w nie wpuścił i rozpoczął łowy Bo w graniu była łowów historyja krótka Zrazu odzew dźwięczący, rześki: to pobudka Potem jęki po jękach skomlą: to psów granie A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot: to strzelanie Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało Zadął znowu; myśliłbyś, że róg kształty zmieniał I że w ustach Wojskiego to grubiał, to cieniał Udając głosy zwierząt: to raz w wilczą szyję Przeciągając się, długo, przeraźliwie wyje Znowu jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się garło Ryknął; potem beczenie żubra wiatr rozdarło Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało Wysłuchawszy rogowej arcydzieło sztuki Powtarzały je dęby dębom, bukom buki Dmie znowu: jakby w rogu były setne rogi Słychać zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi Strzelców, psiarni i zwierząt; aż Wojski do góry Podniósł róg, i tryumfu hymn uderzył w chmury Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało Ile drzew, tyle rogów znalazło się w boru Jedne drugim pieśń niosą jak z choru do choru I szła muzyka coraz szersza, coraz dalsza Coraz cichsza i coraz czystsza, doskonalsza Aż znikła gdzieś daleko, gdzieś na niebios progu No i co, Wojski nie ma już rogu