1996

Τα άστρα κινούνται τελικά Για δες που σήμερα Μοιάζουμε πιο έξυπνοι από κάποιους κάποτε Κι ας έχουμε λευκά μαλλιά Μάνα τα κατάφερα, γελάω δυνατά σε άδεια δωμάτια Μιλάω με τα ντουβάρια, ανοίγω συζητήσεις μόνος μου Αυτοί σου λένε πως τρελάθηκα Μα όσες απαντήσεις δε μου δίνανε Για χρόνια έδωσε ο χρόνος μου Έχει μουδιάσει το στομάχι μου, επιτέλους Τέλος οι κόμποι, τώρα νιώθω μονάχα κενό Έχω κλειδώσει ένα συρτάρι στο κεφάλι μου Γεμάτο με αναμνήσεις Να θυμάμαι τι μ' έφτασε μέχρι εδώ Μα κατά τ' άλλα καλά Έχω παγώσει μα θα γράψω κι άλλα Σκίστηκε στα κάγκελα, δεν έχασα τη μπάλα Γι' αυτό μίσησα τα πλαίσια και πήδηξα τη μάντρα Παιδί για πάντα, έπαιρνα φόρα όταν λέγαν "Σταμάτα" Δεν περιμένω το στρατό για να με κάνει άντρα Στο κάδρο του πτυχίου το Ι5 ψι Πάρ' το γραμμή, εγώ δεν ξαναμπαίνω σε καμιά γραμμή Και κουβαλάω περήφανα όσα μισούνε όλοι αυτοί Έχω στο μάγουλο την πούδρα της μάνας μου απ' το γυμνάσιο Κι έκτοτε αναγνωρίζω κάθε μπάσταρδο Έχασα τα πάντα πριν μάθω πως τίποτα αναντικατάστατο Εκτός από το αίμα πάνω στην άσφαλτο Και τεντώνουν το δάχτυλο λες και ζήσαμε ποτέ μαζί Λες κι αν πεινάσω θα με ταΐσεις εσύ Λες κι έρχονται από κοινού οι λογαριασμοί Λες κι άλλαξα τη μουσική μου ή το στίχο Είμαι ο ίδιος όταν παίζω κι όταν φύγω Έχω δει το λίγο κι έχω ζήσει το άδικο Δεν οικειοποιήθηκα το βίωμα κανενός να μπω στο πάνθεον Για την αυτοπροβολή και πια δε μ' απασχολεί γιατί Συνήθως όλοι αυτοί καταλήγετε αριστεροί Και γάμα τα πολιτικά στην προκειμένη, δες τι μένει Οι μισοί τώρα μ' ακούνε στραβωμένοι, πρόβλημα τους Έλεγα πάντα αυτό που νιώθω Μιλάν με βάση τον όχλο Μετά βρίσκουν τη διαλλακτικότητα τους, ε Και δε με ξέρουνε όλοι αυτοί Που νόμιζαν πως είμαι δικός τους δεν είχαν ιδέα τι βλέπανε Και δε θ' αντέχανε Κι αν κάποιοι μπήκαν στην καρδιά μου Είναι γιατί αν τους έβαζα στο μυαλό μου θα τρέμανε Δε θα τους έπαιρνα ποτέ μαζί μου αν πέφταμε Δικός μου ο δρόμος κι οι επιλογές Θα κάνω ό,τι υποσχέθηκα και θα φύγω σα νέφος Που γλιστράει το χειμώνα Πάνω απ' τις βουνοκορφές, μετά το χάος Μέχρι τη μπόρα Μέχρι τα πόδια μου να τσακιστούν στην ανηφόρα Kαι να φύγω κάτω απότομα Μέχρι το χώμα Μέχρι να βγω απ' το σώμα μου Θα σπάω την ψυχή μου και θα τη χαρίζω απλόχερα Μέχρι να γίνω σκόνη ανάμεσα στο σύμπαν Μέχρι να καταπιούνε όλα όσα είπαν Μέχρι να σβήσουν όσα είδα Οι παλιοί ξέρουν Μα τώρα ξέρω κι εγώ Μέχρι τη μπόρα Μέχρι τα πόδια μου να τσακιστούν στην ανηφόρα Kαι να φύγω κάτω απότομα Μέχρι το χώμα Μέχρι να βγω απ' το σώμα μου Θα σπάω την ψυχή μου και θα τη χαρίζω απλόχερα Μέχρι να γίνω σκόνη ανάμεσα στο σύμπαν Μέχρι να καταπιούνε όλα όσα είπαν Μέχρι να σβήσουν όσα είδα Θα 'μαι ασπίδα κι αγκαλιά Για όσους άναψαν φωτιά μέσα στη νύχτα Κι έτσι ο χρόνος φεύγει Και χάνεται Και με μια έκρηξη Μικρές και μεγάλες στιγμές Γίνονται ένα Μικροί και μεγάλοι άνθρωποι τώρα μοιάζουν ίσοι Υπήρχαν φορές που ήθελες να είμαι πιο κάτω από εσένα Στιγμές που ακολούθησες πρέπει άλλων Κι έτσι έφτασε να με μεγαλώνει ο γέρος του γέρου μου Υπήρξαν στιγμές μέσα στο χρόνο Που έτρωγα χαστούκια δασκάλων του 1950 Χαστούκια από χέρια ανθρώπων που δεν είναι πια εδώ Ανθρώπων που τα σκουλήκια ρεύτηκαν κιόλας το γεύμα τους Έμαθα να μαθαίνω όσα ήθελαν να μάθω Σαδιστές Άνθρωποι συσκευές Κόπιες εργοστασίων που ακόμα να κλείσουν Γεννήθηκα άνθρωπος σπηλαίων το 1996 Έγινα παράδειγμα προς μίμηση για τους παλιούς Και προς αποφυγή για τους νέους Οι παλιοί ξέρουν Μα τώρα ξέρω κι εγώ Ξέρω πως τα αστέρια κινούνται Κι ας μεγάλωσε γενιές ο Einstein Λέγοντας τους πως μένουν στάσιμα Εμείς είμαστε αστέρια Και φυσικά κινούμαστε Λάμπουμε Και κάνουμε εκρήξεις ταΐζοντας το σύμπαν για να ζήσει Ξεκινάμε άμορφη μάζα Συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί γύρω απ' τους γαλαξίες Κι έπειτα τους τυλίγουμε και τους καθοδηγούμε Χωρίς εμάς, όλοι μένουν νηστικοί Τι; Εσύ ακόμα δεν έκανες την έκρηξη σου Άκουσα κάποιον να φωνάζει "Πεινάω" Μη φοβάσαι Θα έρθω μαζί σου