Gia Mia Thesi Ston Ilio

Ένα σπίτι ζεστό πάνω στο βουνό Και ένα τζάκι να καίει στη γωνία Να φωτίζει τα χαμόγελά μας Να χορεύει με την ηρεμία Δυο λουλούδια στο χώμα Ξεχασμένα απ' το χειμώνα Για να θυμάμαι πως τίποτα ποτέ δεν χάνεται Κι όλα αφήνουνε χρώμα στο τώρα Πήγα να με βρω εκεί που έπαιζα κάποτε Εκεί που μάτωναν τα γόνατά μου Πάγωσα στο ίδιο παγκάκι που στεκόμουν Τότε που ήταν ακόμα ζεστή η καρδιά μου Δεν υπήρχε κανένας, καλύτερα Δεν είναι φίλοι το χθες με το σήμερα Το 'χα μες το μυαλό μου όταν γύρισα Κι ας έκανα πως δεν ήξερα Είσαι μεγάλος μικρέ Η φωνή σου πνιγότανε για δέκα χρόνια γεμάτα Εσύ δε γελούσες τα βράδια Δε μιλούσες κι ας ήξερες πάντα Έμενες όσο μπορούσες Γι' αυτό οι πόρτες όταν κλείνανε σπάγανε Ίσως δεν σε καταλάβανε Ή δε θέλανε ή δεν προλάβανε Μπορεί να μη μάθω ποτέ Μα δεν ξέρω αλήθεια αν με νοιάζει Κάποτε με πείραζε, τώρα είναι εντάξει Και όποιος εμφανίζεται κάτι βρήκε να διδάξει Υπάρχουνε λόγοι για όλα Δεν το ζορίζω γιατί δε θ' αλλάξει Διαμορφώνω εμένα για πάντα Δε θα νιώσεις, περνάς μία φάση Ήθελα να 'χεις τα μάτια μου Μήπως μπορέσεις να δεις ό,τι νιώθω Μα άμα φοβάσαι να μπεις στο κεφάλι μου Εγώ δε μπορώ να σε σπρώχνω Δεν περιμένω κανέναν Αν είναι να έρθεις τα λέμε στο δρόμο Απορρόφησα όλο το σκοτάδι μου Για μια θέση στον ήλιο και μόνο Κοιτάζω κάτω από το μαξιλάρι μου Κάθε φορά όταν ξαπλώνω Εδώ πνίγονται όσα δεν είπα ποτέ Κι όλα αυτά που κρυφά μετανιώνω Εδώ νιώθω ασφαλής Αναπνέω στο σήμερα προτού χαθεί μες στο χρόνο Απορρόφησα όλο το σκοτάδι τους Τώρα ξέρεις γιατί δεν τ' απλώνω Μέχρι να νιώσω Πως στέκομαι όρθιος έτρωγα χώμα Μέχρι να βγω να μιλήσω για αγώνα Είχα γονατίσει όσο δεν το 'κανε κανείς τους Γι' αυτό δε με νοιάζει η σύγκριση Μα δε φοβάμαι την σύγκρουση τώρα Γιατί είμαι από αυτούς που ορκίστηκαν Να μη γίνουνε ποτέ οι γονείς τους Αυτό είναι ευτυχία για μένα Να ακούσει τους δίσκους ο γιος μου και η κόρη μου Να μου λέει "μπαμπά δεν τα ακούμε αυτά" Να απαντάω "δεν πειράζει αγόρι μου" Να τα βρούνε μετά από χρόνια Σε κάποιο σκονισμένο ράφι Να μη μπορούνε να δουν τις ζωές τους Ούτε σ' ένα στίχο να τους έχουν μόνο από αγάπη Αυτό θα πει γράφω από ανάγκη Αγκαλιάζω σφιχτά το σκοτάδι Μπας και χωρέσει στο μπουκάλι για να ταξιδέψει Μακριά αγκαλιά με τη θάλασσα Αν το βρεις άνοιξέ το ένα βράδυ και μετά κοίτα γύρω σου Αυτό που μας κάνει να γινόμαστε είναι η δημιουργία όχι αυτό που τριγύρω υπάρχει Έχω αγαπήσει όσα έφτιαξα και όσα διέλυσα εξίσου Γιατί έχω περάσει μερόνυχτα χτίζοντας Δίχως να ακούω τι μου λες εσύ μα η ψυχή σου Κι αν πλήγωσα κάποιους δεν έχει ενοίκια Για μένα η οδός Παραδείσου Μα αυτό το σπίτι θα μείνει για πάντα ζεστό Μη φοβάσαι, είμαι εδώ πια, κοιμήσου Ήθελα να 'χεις τα μάτια μου Μήπως μπορέσεις να δεις ό,τι νιώθω Μα άμα φοβάσαι να μπεις στο κεφάλι μου Εγώ δε μπορώ να σε σπρώχνω Δεν περιμένω κανέναν Αν είναι να έρθεις τα λέμε στο δρόμο Απορρόφησα όλο το σκοτάδι μου Για μια θέση στον ήλιο και μόνο Κοιτάζω κάτω από το μαξιλάρι μου Κάθε φορά όταν ξαπλώνω Εδώ πνίγονται όσα δεν είπα ποτέ Κι όλα αυτά που κρυφά μετανιώνω Εδώ νιώθω ασφαλής Αναπνέω στο σήμερα προτού χαθεί μες στο χρόνο Απορρόφησα όλο το σκοτάδι τους Τώρα ξέρεις γιατί δεν τ' απλώνω