Στο σπίτι γιορτή και τα φώτα αναμμένα
Φώτιζαν τη γειτονιά
Καθίσαμε όλοι μαζί μια παρέα
Ίσως και να ήταν αργά
Μου θύμιζαν όλα όπως ήμασταν τότε
Τότε που ήμασταν παιδιά
Κυλιόμασταν μές στους χωμάτινους δρόμους
Πώς μας μάλωνε η γιαγιά
Στο δικό μου κόσμο
Με ξυπνάει ο αέρας
Σταματάω το χρόνο
Ξεκινάω τη μέρα
Μια βόλτα απ' το σπίτι της Έφης που απόψε
Φώτιζε τη γειτονιά
Καθίσαμε μέχρι αργά στη σοφίτα
Παίξαμε με τα σκυλιά
Ναι υπάρχουν στιγμές που όσο ζω δεν υπάρχω
Κι όμως πάλι προσπαθώ
Η νύχτα ξανά μου σκεπάζει τα μάτια
Κι εγώ θ' αποκοιμηθώ
Στο δικό μου κόσμο
Με ξυπνάει ο αέρας
Σταματάω το χρόνο
Ξεκινάω τη μέρα
Με ξυπνάει ο αέρας
Με ξυπνάει ο αέρας
