Optiki Epafi

(Once...) Βγήκαμε αλώβητοι μέσα από τις μάχες μα κοίτα μου λες πια πασσάκο μου ό,τι αγαπούσα το σκότωσαν όλοι να δες τα μαχαιριά στην πλάτη μου Το βράδυ σε αφήνω την μέρα σε πιάνω θέλω να χαράξεις στο διάβα σου και ως τα γεράματα θα έχεις να λες τι κατάφερε πλέον ο μπαγάσας σου Μονάχα οι λέξεις δεν μου φτάνουν και πράξεις ζητάω δεν πράττω εύκολα μα όταν το κάνω γελάω δεν είμαι ο Ιησούς μα Θεέ μου τι πάθη περνάω τουλάχιστον πάρε τον πόνο από αυτούς που αγαπάω Ήρθαμε μόνοι μας σαν άστρο που αρχίζει και λάμπει δώσε μου δύναμη να βγάλω πιο καλό κομμάτι είχα μία κοπελιά που πλέον δεν μου τρίβει την πλάτη έχω το τσαγανό της γνώμης καρδιά από διαμάντι Η πόλη μοιάζει κρύα μέσα στο αστικό τοπίο χαρίστηκα και έκανα πράγματα αξίζω για δυο μα δεν το βλέπει πλέον κανείς τους σαν άδειο πεδίο ξέρω νομίζουν πως το σύννεφα ήταν για αστείο Έχω φιλότιμο μυαλό που αξίζει και αστράφτει η χώρα αυτή πήρε το φτυάρι αρχίζει και σκάβει θέλω να βγω στην επιφάνεια σε κόσμο θηρίων βαρέθηκα να συμφωνώ σε σεβασμό ηλιθίων Μέσα στα μάτια σου είδα εμένα στα πρώτα μου βήματα αγόρι μου και μέσα στα μάτια της είδα ελπίδα φωτίζει μπροστά στο μπαλκόνι μου βαλε ένα φούτερ και έλα μαζί μου το βράδυ για να περπατήσουμε θέλω να ζήσουμε αγάπη μου κάτι πριν κάτω από το χώμα να σβήσουμε! Έχω ένα κόμπο στο στήθος εδώ και καιρό παραέξω δεν φαίνεται όσοι ρωτάνε τους λέω καλά μα τα μέσα μου νιώθω να καίγονται παίρνω τετράδιο γράφω δύο δίστιχα βάζω το μπιτ να αχνοφαίνεται και άσε με μόνο μου 10 λεπτά να σου δείξω ο νους μου πώς σκέφτεται! Ακόμα εγκλωβισμένος στα Βαλκάνια ακόμα στην πουτάνα τη χώρα για μεροκάματα ακόμα γράφω πίνω καλύτερα τα χαράματα και ακόμα μαλακίζομαι μέσα σε μπιλιαρδάδικα Βρήκα το κίνητρο να γράψω για ότι θα θελα και το καινούργιο αφεντικό με έπρηξε ανάθεμα ακόμα μία μέρα που δεν συγχωρούνται σφάλματα κοιτάζω στον καθρέφτη μου πια λέγοντας παράτα τα Το όνειρο πέθανε και πλέον γράφω σπάνια δεν βρίσκω πια την όρεξη να περπατώ παράλληλα δεν ψάχνω τη συγχώρεση όλοι ένα μάτσο μπάσταρδα και έχω τον μπάτσο στο στενό λες και φυλάει τα ανάκτορα Θέλω να ζήσω και δεν ζω έτσι όπως τα κάναν βαραίνει η ανάσα μου μέσα σε αυτόν τον νάρθηκα δεν θέλω πια το σκότος μου να με έχει παραμάσχαλα και όποιους έχω δίπλα μου τους τέσταρα και άντεξαν Τώρα είμαι ήρεμος νομίζω έτσι θα'λεγα μονάχα οι κρίσεις πανικού να φύγουν και καθάρισα ακόμα το δουλεύω αυτό και θέλει ξεκαθάρισμα δεν σκάω ετοιμοπόλεμος μα αν έρθουνε τους γάμησα Με λένε Skal και είμαι απόχρωση του κόκκινου θολώνω να με βλέπω να μην πετυχαίνω στόχους μου δεν συμβιβάζομαι εύκολα και ίσως να φταίει ο τρόπος μου μα έκατσες και τα πάμε σαν να σε ξέρω πρότινος Όσα σου είπα είχαν αλήθειες μέσα άπειρες διστάζω κάνω πράγματα επιλογή του σκότους μου μα θέλω υποστήριξη σε μέρες άδικες αλλιώς θα γίνουμε όλοι σε δίσκο τροφή για τρόφιμους Μου βγαίνει έμφυτο δε σκέφτομαι τους στίχους μου δεν ξέρω πια τι γράφει πάνω στο τετράδιο μου το χω γεμίσει με μουτζούρες και ονόματα ανάμεσα σε όλα αυτά αυτά των αδερφών μου Τόσους χειμώνες σε περίμενα για να 'ρθεις τι δες πώς αλλάξανε απότομα αυτοί οι καιροί θυμάμαι με έπαιρνε ο πατέρας μου τα Σάββατα καθόμασταν στο αμάξι και από πίσω ήταν η μικρή δεν μετανιώνω πια για τίποτα σε αυτό τον κόσμο έτσι κι αλλιώς είμαστε όλοι πλέον περαστικοί και δεν σκοπεύω να αφήσω το κεφάλι κάτω σηκώνω ανάστημα και ψάχνω οπτική επαφή Τόσους χειμώνες σε περίμενα για να ρθεις τι δες πως αλλάξανε απότομα αυτοί οι καιροί θυμάμαι με έπαιρνε ο πατέρας μου τα Σάββατα καθόμασταν στο αμάξι και από πίσω ήταν η μικρή δεν μετανιώνω πια για τίποτα σε αυτό τον κόσμο έτσι κι αλλιώς είμαστε όλοι πλέον περαστικοί και δεν σκοπεύω να αφήσω το κεφάλι κάτω σηκώνω ανάστημα και ψάχνω οπτική επαφή