Omixli

Νίωθω βαρύ το κεφάλι ομίχλη και αιθάλη αέρας πυχτός Έχω σφιγμένο το στέρνο δύσκολα ανασαίνω τις ώρες νυκτός Κλάματα θρήνου κρυφές ενοχές πως κάπου έχω κάνει κακό Μα καρδιά που ανεβάζει παλμούς πριν τον ύπνο Ακούω συνέχεια έναν χτύπο Η προδοσία γυρίζει στο νου μου συνέχεια θέλω να ξεχάσω Αυτή την εικόνα με αυτούς να περνάνε μπροστά μου και να ανατριχιάζω Τι στον πούτσο έχω κάνει κι αξίζω να ζήσω αυτό το φριχτό σκηνικό Τι σκατά έχει φταίξει και φτήνω στα μούτρα ξανά τον αυτόσεβασμο Μια φωνή μου φωνάζει πως έφυγε εκείνη γιατί έπαψα να μαι αρκετός Οι ανασφάλειες νικήσαν με ρίξαν σε λάθη δεν ήμουν ποτέ δυνατός Με βάζει στο ζύγι συγκρίνει εμένα με εκείνον και νιώθω μικρός Μου λέει είμαι λίγος μπροστά του αφρίζω ολοένα φουντώνει ο θυμός Βράζει το αίμα στους χίλιους πεθαίνω πολύ θέλω αυτόν να χτυπήσω Μα πιο πολύ θέλω εμένα που ανέχτηκα σε μια γωνιά να τσακίσω Το μένος κάνω μπουνιές και βρισιές που φεύγουν σε ένα μαξιλάρι Πύρηνα λόγια σε κείμενα μαύρα θάβω στο κάτω συρτάρι Κι είναι όλα τόσο θυμωμένα Υγρά θολά και μπερδεμένα Κρατάω τα δόντια μου σφιγμένα Είναι όλα τόσο θυμωμένα Κι είναι όλα τόσο μπερδεμένα Υγρά θολά και θυμωμένα Κρατάω τα δόντια μου σφιγμένα Είναι όλα τόσο μπερδεμένα Κλειδώνω την πόρτα σηκώνω τα τείχη είναι ανάγκη να με προστατέψω Φοβάμαι τον κόσμο πως θα με πληγώσει δεν θέλω ξανά να πονέσω Νιώθω πως είμαι πια μόνος απλώνω το χέρι να βοηθηθώ Βρίσκω το στήριγμα στη θεραπεία - στο μονακριβό μου στυλό Όσα με πνίγουν δεν πρέπει να θάψω ανάγκη να τα εκτονώσω Να βρω τον τρόπο να φέρω το παζλ μπροστά μου κι έτσι να το ενώσω Κομμάτι κομμάτι αγγίζω να νιώσω με μένα να το μοιραστώ Βρήκα επιτέλους, το μέσο για να εκφραστώ Και γράφω γράφω γράφω Μέρες και νύχτες μου το βιώμα καταγράφω Απ' τα γραπτά μου την αλήθεια μου να μάθω Βήμα το βήμα το συναίσθημα, να καταλάβω Όσο ο θυμός ξεθυμαίνει παύω να φωνάζω να δικαιωθώ Απ' το ταξίδι ελπίζω να πάρω όσα θέλω και να λυτρωθώ Το μονοπάτι με φέρνει στην λίμνη με τα σκοτεινά της νέρα Ήρθε η ώρα να βρω στον βυθό, αυτά που φοβόμουν παλιά Ένα παιδί περιμένει μου δείχνει τον τρόπο για να μην χαθώ Με παίρνει απ' το χέρι σε δρόμο που ξέρει εκείνο τωρά ακολουθώ Το μονοπάτι με φέρνει στη λίμνη απ'τα σκοτεινά του σκαλιά Να Ορίσω μέσα στον βυθό, το τραύμα από τα παλιά