(میشنوی؟)
لباسامو ورمیدارم
حتی توی ذهنم کلی خاطرات سمی دارم
ولی خب واسه همشون هم دل تنگی دارم
نمیتونم روبه رو این اتفاقا سطحی باشم
یه ویزا دم دماغمه پرواز دم گوشم
منم و کلی مدارک که باید ترجمه شن
منم و اتوبان طهران با یه هوای غم
که واسه هدفم به یه جا دیگه تلکه شم
یا
دلم گرفته، یه دستم چمدون
پشت سرم یه شهر با رفیقام و غم توش
میدونم چند سال دیگه نمیشه عوض
وقتی این همه سال بودم و نکردن تره خورد
گرگای شهر گرگان کمتر از شغالاشن
ولی خب با رفیقام خوش گذشته شبا توشم
با خودم تکرار میکنم اینو تو گیت
که واسه هدف باید بعضی وقتا تنها باشم
صدامو داری عشق؟
الان بم گوش بده تا وقتی نرفتم از کشور
یادته حرف بقیه بود بتت
واسه باور من حرف داشتی و صدتا بشکن
تو هم میتونی شاد باشی
چون رفتم من
تو هم میتونی خاص باشی
چون رفتم من
تو هم میتونی بگی فراموش کردی
ولی تو اتاقت هعی به یاد باشی
ولی رفتم من
این شهر بی رحم، رحم نداره به من
نمیشه جور اصلا تمش با تمم
دستارو میزنن هرقدر به دلم
نمیفهمن سنگ شده سنگینه فعلا
رفیقمو میگیرم تو بغلم میشنوم صدای موزیکشو از گوشه هنزفریش
مامانمو میگیرم تو بغلم میبینم گریه هاش خیس کرده پیرهنمو ریز
صدامو آدمای شهرم نخواستن
من اتحاد خواستم ولی اجبار نخواستم
یه سری دمشون گرم خاطره خوبن
ولی رفیق دخترم که خنجر برام زد
تو میدونستی نقطه ضعفمی
آرامش لابه لا کلمه تنها حرفمی
فقط واسه این نیستی بگی دختر عممی
ولی خب هردوتون باهم توی جَومید
بلک صفحمید
غم من رفتن خودم نیست لاشی بازی تو نیست
دعوای رفیقم یا پرونده هام دم پلیس
نیست غم من ندیدن خونوادمه
یا داداشم که از من براش موند یه بلیز
تو نمیفهمی چیه حالم
مهاجرت اجباری دیدار ویدیو کالم
نمیشنوی صدامو دیگه بعد این یه دو بیت
باس ساکت باشم اینو بم میگه مهماندارم
"Attention the passengers!
We now reach the destination
We hope you enjoy the flight and have a nice day"
