رخت عزامو، پیرهن سیامو
از بغچه بیرون می کشم دلتنگیامو
از غربت تو، با من بخونه
هرکی به سینه می زنه سنگ صدامو
دل بود خون شد، جونم فدای
مشکی که مثل لاله های واژگون شد
عیبی نداره، بذار بگن که
آوازه خون بود و واسه تو روضه خون شد
داغ جوون و داغ خزون و
گریه کنم کوچه به کوچه آسمونو
بازم قراره، هرشب دوباره
پیدا کنم با پرچم تو خونه مونو
این غم زیاده، این غم زیاده
که اشک می ریزم واسه تو بی اراده
پیر و جوون ابر، خرد و کلون ابر
مثل یه ایلی که جوون از دست داده
با تو چه کردن؟ ای غرق خون تن
لعنت به هرکس که تورو رنجوند، لعنت
شرح غم تو، شرح یه بغضه
بغضی که با من هست تا روز قیامت
این غم زیاده، این غم زیاده
که اشک می ریزم واسه تو بی اراده
پیر و جوون ابر، خرد و کلون ابر
مثل یه ایلی که جوون از دست داده
