No medio da noite nun barco vapor
Camiño da Habana iba Mariló.
Cheíña de frío; nada pra' comer,
O pouco que tiña daballo a Xavier.
-Come meu filliño hoxe que sí temos,
Mañá e outro día teremos ou non.
Nada pra' gañar, tanto por perder.
-Señora María! Su marido? pues?
-Soy madre soltera "venjo" de otras tierras
Mi único hombre es m' hijo Xavier.
Ela alí deixou as unllas na terra,
Era unha muller!
Era unha muller solteira.
Era unha emigrante...
Traballando arreo semanas enteiras,
Xavier xa comía tres veces ao día.
Cando polas noites el lle redactaba
As súas cartiñas para mandarlle aos páis
Desa outra terriña.
Cos duros aforros mercou unha casa,
Doulle estudo ao fillo e ainda lle sobraban
Para mandar á terra que un día deixou.
Aqui lle chamaban María a Cubana
Alí lle decían Lola la Gallega.
Era unha muller!
Era unha emigrante...
Os anos corrían, unhas novas xentes
Unha nova fala, unha nova vida.
Pasaba as tardes ca súa netiña:
-Abuela Lolita de donde tú eres?
Onde as ondas bailan e paxáros cantan.
Querida netiña vaite a esa terra
