Dün gece
Düşündüm kendimi
Lüzumsuz derdimi
Gömdüm içime
Sanki ben, yılllardır yokmuşum
Kendimden korkmuşum
Aktım içime
Yık kaleleri
Gölgene kavuş
Yumma gözünü
Öfkeni savur
İnsan doğar, yaşar, ölür (hım-ma-hel-la-hım-ma-hel-la)
Üç-beş güzel anı kalır (hım-ma-hel-la-hım-ma-hel-la)
Sırtında dağ gibi yükü (hım-ma-hel-la-hım-ma-hel-la)
Mutluluğu para sanır (hım-ma-hel-la-hım-ma-hel-la)
İnsan kıymet nedir bilmez (hım-ma-hel-la-hım-ma-hel-la)
Aklı hep fazlasındadır (hım-ma-hel-la-hım-ma-hel-la)
Kendi kudretini görmez (hım-ma-hel-la-hım-ma-hel-la)
Kulu efendisi sanır (hım-ma-hel-la-hım-ma-hel-la)
Tahamüllüm yok
Ne zaman böyle birine dönüştüm
Bi' dönem ben de saf ve gülünçtüm
Bilmeden kendimle dövüştüm
Hatalarım çok
Ama hiçbiri öldürmedi
Yolumdan döndürmedi
Ateşimi söndürmedi
(Kayıp zaman bozuk para gibi delik cebimde şıngırdadı)
(Ve ben belki de bu yüzden sürekli nefret ettiğim bir yerde olmak istedim)
(Ama biri yüzüme gülerse eğer bir gün)
Belki ben de değişirim
Dün gece
Düşündüm kendimi
Lüzumsuz derdimi
Gömdüm içime
Sanki ben, yılllardır yokmuşum
Kendimden korkmuşum
Aktım içime
(İşte dün gece tam da şu dank etti kafama tahta yatağımda yatarken)
(Evren atomlardan değil küçük saçmalıklardan oluşuyormuş ve eğer insan kendine kalpten gelen bi amaç)
(Uyduramamışsa başkasının planının boktan bi' parçası olarak yaşıyormuş)
Tahamüllüm yok
Ne zaman böyle birine dönüştüm
Bi' dönem ben de saf ve gülünçtüm
Bilmeden kendimle dövüştüm
Hatalarım çok ama hiçbiri öldürmedi
Yolumdan döndürmedi
Ateşimi söndürmedi
Korkmanın anlamı yok
Ben yağmurum geceye
Gönlünü aç ve ıslan
Koşalım neşeye
Korkmanın anlamı yok
Ben yağmurum geceye
Gönlünü aç ve ıslan
Coşalım neşeyle
