تصنیف زهره

یاد از آن روزی که بودی زهره یار من دور از چشم رقیبان در کنار من حالیا خالیست جایت ای نگار من در شام تار من آخر کجایی زهره یاد داری زَهر آن روزی که در صحرا دست اندر دست هم گردش کنان تنها راه میرفتیم و در بین شقایق ها بود عالم ما را لطف و صفایی زهره بود هنگام غروب آن روز افق زیبا ایستادیم از برای دیدنش آنجا تکیه تو بر سینه ام دادی سر خود را گفتیم و ما با هم بس رازهایی زهره چون یقین کردی که در عشقت گرفتارم سرد گشتی و نمودی اینچنین خوارم خود نکردی فکر آخر نازنین یارم من هم چو تو دارم آخر خدایی زهره