ต้องชอบเธอ...มากเท่าไร

ที่สถานีรถไฟในช่วงเย็น ท่ามกลางผู้คนเดินทางวุ่นวาย ทั้งที่คนมากมายแท้ ๆ แต่ใจของฉัน ทำไมมันจึงเหงาไม่เข้าใจ รอบกายเต็มไปด้วยเสียงรบกวน แต่ทำไมกันฉันกลับไม่ได้ยิน เสียงที่ดังในใจเล็ก ๆ จากความคิด เรียกร้องให้ฟังบางอย่างภายในหัวใจ หันไปมองท้ายแถวไกล ๆ ได้พบเจอเธอ แม้ว่าเรานั้นยืนกันคนละแถวแต่คล้ายว่าตอนนั้น เหมือนมีปาฏิหาริย์ เพราะว่าเสียงหัวใจของฉัน เต้นดังรัว ๆ จนไม่อาจปล่อยให้เธอนั้นหายไป ต้องทำยังไง ให้เธอนั้นได้รู้ ฉันต้องชอบเธอมากกว่านี้อีกสักเท่าไร กว่าความในใจข้างในจะส่งไปถึงตัวเธอ เพราะความรู้สึกที่มี ลึก ๆ ข้างในจิตใจ ฉันไม่อาจบอกเป็นถ้อยคำที่ตรงกับใจ แล้วต้องมองเธอนานกว่านี้อีกสักเท่าไร ให้ตาคู่นั้นบังเอิญจะหันมาเจอ ยังรอจะบอกออกไป ว่าคิดยังไงกับเธอ ว่าคน ๆ นี้ชอบเธอมากที่สุดในโลกนี้เลยรู้มั้ย ผู้คนเดินเรียงรายต่างขึ้นลง แต่ละคนคงมีทางที่ต้องไป แม้โชคชะตาปลายทางจะต่างกันไป ขบวนรถไฟต่างเต็มไปด้วยเรื่องราว ผู้คนเต็มจนแน่นขบวนไม่ว่าเป็นใคร ก็ต่างถูกเบียดฉันเองก็เกือบจะหายไปจากนั้น รู้ตัวเองอีกที เหมือนว่ามีใครยืนข้างกัน ถูกลมหายใจบาง ๆ ของใครสักคน ใกล้จนได้ยินเบา ๆ เมื่อหันไปเป็นเธอ ฉันต้องภาวนาต่อไปอีกสักเท่าไร รักครั้งนี้ของฉันจะได้สมหวังสักที ไม่ขออะไรอีกเลย ขอแค่ได้คุยกับเธอ ขอแค่เพียงสักครั้ง แค่ให้ฉันได้พูดออกไป แล้วต้องรอไปนานกว่านี้อีกสักเท่าไร เฝ้ารอในสักวัน ให้สิ่งที่ฝันเป็นจริง เพราะรู้ว่าอีกไม่นาน ก็ถึงปลายทางสุดท้าย มันคงจะเศร้าเกินไป ถ้าฉันไม่ได้ทำเหมือนดังที่คิด อาจเป็นเพียงเสี้ยววินาที อาจจะเหมือนเวลาแค่นิดเดียวเอง เพื่อความสุขฉันยอมทุกอย่าง ฉันต้องชอบเธอมากกว่านี้อีกสักเท่าไร มันคงมีสักวันจะส่งไปถึงตัวเธอ วันคืนที่ยังเฝ้ารอ แค่ฝันว่าได้เจอะเธอ แม้ไม่อาจจะบอกเธอไปว่า I Love You ฉันต้องชอบเธอมากกว่านี้อีกสักเท่าไร กว่าความในใจข้างในจะส่งไปถึงตัวเธอ เพราะความรู้สึกที่มี ลึก ๆ ข้างในจิตใจ ฉันไม่อาจบอกเป็นถ้อยคำที่ตรงกับใจ แล้วต้องมองเธอนานกว่านี้อีกสักเท่าไร ให้ตาคู่นั้นบังเอิญจะหันมาเจอ ยังรอจะบอกออกไป ว่าคิดยังไงกับเธอ ว่าคน ๆ นี้ชอบเธอมากที่สุดในโลกนี้เลยรู้มั้ย