Bir deliye defter verdiler kalemsiz yaz diye
Damıttım gözlerimden kağıtlara saz diye
Isırdım dudaklarımı gazeller az diye
Çok içtim hasretinden kan kızıl şiraz diye
Sensiz üşümem sanmış idim meğerse yaz diyeymiş
Yakınımda çokmuşsun yokluğun az diyeymiş
Şu dilim keşke susmasaydı kal diyeymiş
Bütün bu delilik en nihayetinde kal diyeymiş
Ben ben idim sen diyeymiş
Biri çıkıp da aptal olma ulan dur deseymiş
Saatlerini ona kur deseymiş
Keşkе dünya yine dönmeseymiş
Düşеr yaprağım toprakla buluşur
Uzar köklerim yaşlarla kavuşur
Konar gölgeme hasretler ötüşür
Gel de güneşe doysun şu gönlüm
Düşer yaprağım toprakla buluşur
Uzar köklerim yaşlarla kavuşur
Konar gölgeme hasretler ötüşür
Gel de güneşe doysun şu gönlüm
Bütün gövdemde hasret var aklım kıyamet
Elimi tutmadığında yangın var
Kalbim dirayet göster
Merhamet etmez
Hiç yüzü gülmez
Ama dayan yolu yok
Kaçıyor kendinden bitmiyor
Büyükmüş öfkesi derdinden geçmiyor
Düşer yaprağım toprakla buluşur
Uzar köklerim yaşlarla kavuşur
Konar gölgeme hasretler ötüşür
Gel de güneşe doysun şu gönlüm
Düşer yaprağım toprakla buluşur
Uzar köklerim yaşlarla kavuşur
Konar gölgeme hasretler ötüşür
Gel de güneşe doysun şu gönlüm
Bitmeyen kışlar oldu gerçek başımda kara bulutlar
Ne manasız affetmek yanında bir boşlukla
Gözleri mahvettim her şafağı selamlayarak
Bütün bu delilik en nihayetinde sonlanacak
Yanaklarımda yağmur olmayacak
Hayal kırıklıklarım sırtımda durmayacak
Kalpsizler ordusuyla kuşatıldım ama
Gözlerimi kapattığımda kimse kalmayacak
Düşer yaprağım toprakla buluşur
Uzar köklerim yaşlarla kavuşur
Konar gölgeme hasretler ötüşür
Gel de güneşe doysun şu gönlüm
