(Çakmak yok mu çakmak?)
(Olsun, Ey)
Yıllardır intiharı düşündüm ölüme mecnunum
Bu on yıl sonraki ben'e naçizane mektubum
Acilde bir sedyedeyken yaşamaya mecburum
Boşluktaki bi gencin burnundaki septumum
Belki biraz tozluyumdur belki yüzüm maskeli
Ben ki o narin kızın hep beklediği askerim
Umut dolu rengarenk resmini boyayan pastelim
Her geçen gün daha sakin, biraz manyak biraz deli
Bu şehir bizi mahvediyor
Onu zırt pırt affediyom
Sokaklara hapsediyor beni
İpi tutmuş zapt ediyor
Bu şehir bizi mahvediyor
Kaçsam da bi daha geliyom
Psikolojimi katlediyor, bişey yokmuş gibi bi de dans ediyor
Döndüm baktım ardıma, engebeli yollarına
Bıraktım kendimi yangına, bu şehrin kollarına
Döndüm baktım ardıma, engebeli yollarına
Bıraktım kendimi yangına, bu şehrin kollarına
Sen kocaman bir şehirsin olma böyle derbeder
Güzel olan şeyler için ödenmişken her bedel
Dünyanın net kanunu bu; ölür doğan her beden
Sonun varken sorunlarla uğraşıp durmak neden?
Yüküm varken yük edindim, taşıyamam düşürmeden
Yaşa gitsin umutsuzluk çaresizlik düşünmeden
Bana sakın öğüt verme, tek arkadaşım bu cümleler
Ölmek bile istesem de yapamıyom gülmeden
Bu şehir bizi mahvediyor
Onu zırt pırt affediyom
Sokaklara hapsediyor beni
İpi tutmuş zapt ediyor
Bu şehir bizi mahvediyor
Kaçsam da bi daha geliyom
Psikolojimi katlediyor, bişey yokmuş gibi bi de dans ediyor
Döndüm baktım ardıma, engebeli yollarına
Bıraktım kendimi yangına, bu şehrin kollarına
Döndüm baktım ardıma, engebeli yollarına
Bıraktım kendimi yangına, bu şehrin kollarına
