Majbooram Beram

مجبورم برم کنم خونمو ترک، گونمو تر هوایی از گیت، زمینی قاچاق، تو تریلی جا بشم لا بار که یه وقت بو نکشه سگ به سمت غربت، دلم تو خونه ام تو مرزی که اَ باد سردش می لرزه چونَه ام میگن دیوونه ام چون میرم با این که دیدم هر کی رفت اومد به خودم میگم میگذره امشب با این که تشنه ام، آب نمی خوره چشمم ترسیدم، خودم بیدارم، پاهام خواب که صدام زد راننده گفت بیرونیم از کشور نشستم جلو، راننده چی به شاگردش میگه که می خندن یهو؟ تو فکرم، فکر این که میکنن کجای جاده خفتم؟ چسبیدم کوله مو سفت تر سرخه چشمم مالیدمشون انقدر راننده بو بُرد، زدش رو ترمز گفت اذان خِستی حرابه وقت وضوئه شاگردش گفت بهم شغلیم هواننه ل َ ناچاری هوا سُدی نزوله یه کیمی نترباکی یه کیمی هم هواها خَده گِره کریمه گرچه باوجوره دلگیرم از یه ایران، میرم تا نیست دلِ کسی بام خداحافظی نکردم حتی از رفیقام شدم بیخیالِ نیمه پر لیوان اگه تو مسیر شد وضعیت دَرهم پام گیره حتی اگه نگیرم گردن مهم نی قاتلم یا بودم هنرمند تا به خودم بیام زدنم دست بند وای آسمون دوباره بارید می خوره قطره هاش رو کانتینرِ تاریک کاش میشد دوباره ببینمش رو گوشیم شماره مادرمو جا تماس اضطراری کار نمی کنه لامسه ام پریدم اَ خواب با بادِ سرد این جا انگار ته خطمه میادش صدا پارس سگ