Veröldin mig vekur
Og veltir mér af stað
En sólin hjá mér situr
Já, hún situr öllu nær
Og geislar hennar glæðast
Af gjöfum þess sem er, þess sem er, þess sem er, þess sem er, þess sem er, þess sem er...
Visku sína vakti
Og veitti farveg í
Úr fljóti sem var forðum
Yfirfullt af öllu því
Sem ég átti einusinni
Nú vefur örmum faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig, faðmar mig...
Úr lífsins grænum lautum
Rennur lækur undurtær
Og sólarinnar máttur
Er meiri en í gær.
Til himins nú sig hefur
Og hærra á loft ég fer, loft ég fer, loft ég fer, loft ég fer, loft ég fer, loft ég fer, loft ég fer...
Nú hann blæs.
Og í vindi bærist.
Bjöguð en merkileg sýn
Því í stormi
Hrærist hugsunin mín
Aaaaææjjjiii...
Nú hann blæs.
Og í vindi bærist.
Bjöguð en merkileg sýn
Því í stormi
Hrærist hugsunin mín
Aaaaææjjjiii...
