ลงแดง

รอยยิ้มที่เธอให้มา คงเป็นเหมือนกับยา ช่วยรักษาความรู้สึกบอบช้ำ และตอนที่เรากอดกัน ทุกความผูกพัน คงทำใจฉันจดจำมันไปอย่างช้าๆ แล้ววันนึงเธอก็หาย และฉันยังจมกับความรัก ไม่นานนักใจฉันก็คงสลาย กอดนั้นที่ไม่มีขาย ยิ่งกลับทำฉันไม่สบาย อาจยังไม่ถึงตาย แต่เหมือนร่างกายมันยังต้องการ เธอทำฉันไม่มีแรง กลายเป็นคนลงแดง ยังไม่อาจหาอะไรมาแทนที่เธอตอนนี้ ทุกครั้งที่คิดถึงกัน ทำฉันเจ็บปวดทุกที เธอคิดว่าเลิกก็ดี แต่ฉันยังเสพติดมัน อยู่ๆ เตียงมันก็รู้สึกกว้าง ทุกอย่างมันก็รู้สึกเงียบ เผลอทีไรหันไปมองข้างๆ แต่ก็ไม่มีใครมาเรียก ฤทธิ์ของเธอมันคงแรงมากๆ คงไม่อาจเอาอะไรมาเทียบ จุมพิตเธอฉันก็ทำไม่ได้ ร้องไห้รอเธอกลับมาเนี่ย เพราะตอนจะนอนเราเคยได้กอด คำหวานที่หยอดก่อนเราได้กิน ทุกที่ๆ เราได้ผ่าน มีเธอเคียงข้างให้ซบให้พิง ยังคิดถึงมันตลอด พยายามจะบอกตัวเองให้ชิน แต่ฉันจุกจนหายใจไม่ออก เพราะใจยังหลอกว่ามันไม่จริง แล้ววันนึงเธอก็หาย และฉันยังจมกับความรัก ไม่นานนักใจฉันก็คงสลาย กอดนั้นที่ไม่มีขาย ยิ่งกลับทำฉันไม่สบาย อาจยังไม่ถึงตาย แต่เหมือนร่างกายมันยังต้องการ เธอทำฉันไม่มีแรง กลายเป็นคนลงแดง ยังไม่อาจหาอะไรมาแทนที่เธอตอนนี้ ทุกครั้งที่คิดถึงกัน ทำฉันเจ็บปวดทุกที เธอคิดว่าเลิกก็ดี แต่ฉันยังเสพติดมัน เธอทำฉันไม่มีแรง กลายเป็นคนลงแดง ยังไม่อาจหาอะไรมาแทนที่เธอตอนนี้ ทุกครั้งที่คิดถึงกัน ทำฉันเจ็บปวดทุกที เธอคิดว่าเลิกก็ดี แต่ฉันยังเสพติดมัน