เจ็บกว่าจาก

ฉันนั้นไร้ความหวัง ฉันนั้นไร้จุดหมาย วันที่เธอไปจากฉัน ฉันเหมือนไร้ชีวิต กัดฟันก้าวข้ามผ่าน พ้นจากวันนั้นมา เหมือนฉันนั้นหายดีแล้ว แต่ยิ่งเดินไกลเท่าไหร่ สุดท้ายฉันก็ยิ่งได้รู้ เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน ทุกคืนที่หลับตา ทุกวันที่ตื่นมา ยังไม่เคยลืมได้สักครั้ง ทั้งๆ ที่ก็รู้ ต้องเจ็บและต้องร้าวราน ฉันก็ยังคิดถึงเธอ พรุ่งนี้ที่ไร้จุดหมาย อาจเขียนขึ้นมาได้ใหม่ แต่จะลบวนวานอย่างไร เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน