Ώρες με θρέφει ο λουλάς, ώρες αδυνατάω,
ώρες με ρίχνει σε νταλκά κι ανθρώπου δε μιλάω.
Γυρίζει ο νους μου εδώ κι εκεί
κι όλος ο λογισμός μου
κι αισθάνομαι πώς μια στιγμή
θα 'ρθει ο θάνατός μου.
Δε θα μπορέσω ούτε στιγμής
ποτές να τα ξεχάσω,
στον κόσμο που γεννήθηκα
ποτές να ησυχάσω.
Ρεμπελεμένη μου ζωή
πάψε πια για τα μένα.
Τι σου 'κανα και μου 'κανες
τα μάτια βουρκωμένα.
