Haji 1

یک روز، یک روز یک روز دل افروز که با صد قر و اطوار حاجی فیروز میداد مژده نوروز پدر جد همین شخص جوانمرد خوش اخلاقی که امروز توی ملک پدر خونده من اجاره نشینه اونوقت سفره های نذری میچینه اومد خدمت با حکمت با حشمت با شوکت با صولت صاحب صاحب، صاحب کرم عاقبت اندیش فرنگیوش نیکو روش نیک خصال و فلک آسا و قدر قدرت الحاج الحاج، الحاج و خط نظر ابن ممالک یعنی جد پدر گنده بنده که بر مقبره اش نور ببارد ای وای (حاجی) حاجی از دست زمونه دل ما تنگ و رخم زرد و حواسم بی حواسست و گر از خاطر ناچیز بخواهی حال ما وصفی نداره بسکه از کله شب تا دم صبح خوراک ما خوراک ما خوراک ما گشنه پلو و خورش دل ضعفه شده دل صاحب مرده من قار قار و قار قار، قار و قار قار قار قار میکنه و هی منو بیدار میکنه اِ، قار قار و قار قار، قار قار قار میکنه و هی تو رو بیدار میکنه؟ بسکه شست دست راستم پنیرو رو نون سفت چلوندونه هی همچین همچین همچین همچین همچین همچین کرده شست دست راستم انگاری کلفت شده درشت شده، درست مث ترب شده اِ، کلفت شده درشت شده درست مثل ترب شده؟ حاجی یه تکون حاجی دو تکون حاجی ته کیسه تو بتکون حالا دیگه منو سر ندوون ببین چه زار و خسته ام هلاک نکن بابا دیگه منو تو این زمونه شب و روز منو فقط و فقط خدا میدونه (حاجی) بسکه از جبر زمونه روی کاغذ-غذ-غذ-غذ گردن و دنبه سینه و رون و کپل و راسته نوشتم کاغذو تو آب جوش هی همچین همچین همچین همچین همچین همچین کردم و خوراک آب کاغذ و با نمک چشیدم دل صاحب مرده من اوستای نقاشی شده خط میکشه و رسم میکشه حاجی هی عکس گوسفند میکشه اِ، خط میکشه و رسم میکشه هی عکس گوسفند میکشه (دل گریونم کتفوس و کتچپ داغونم) دویدم و دویدم به شهر غم رسیدم اما دلم تو این شهر طاقت غم نداره حاجی سر جدت قسم نگو نه که خیلی خسته ام یه رحمی بر دلم کن تو حل مشکلم کن این دل خسته ما طاقت غم نداره به هر حال به هر حال، به هر حال به هر حال به من قرض بده یک دو سه قطره زر زرد زر سرخ افسونگر و طناز، به رنگ می و عناب که چون هست مرا زخم به اثنی عشر و میل سیاحت به سر و عزم سفر در دله، لیکن لیکن لیکن همه گویند که خرج سفر و ماندن و خوش بودن در ملک اروپا بسیار گرانست گفتی که گرانست؟ بسیار گرانست چیزی که عیانست چه حاجت به بیان است چیزی که عیانست چه حاجت به بیان است چیزی که عیانست چه حاجت به بیان است چیزی که عیانست چه حاجت به بیان است چیزی که عیانست چه حاجت به بیان است چیزی که عیانست چه حاجت به بیان است