Dromoi T'Ouranou

Αν είχε ο άνθρωπος φτερά θα έφτανε ο νους του μακριά κι η ζωή του παραπέρα. Μα θα 'ταν πάλι κυνηγός ο χρόνος ο προστακτικός και θάλασσα η μέρα. Κι ώσπου να φτάσει στα βουνά με τα φτερά του τ' ανοιχτά θα κουραζόταν μόνος. Θα 'θελε πάλι η καρδιά να 'χει μαζί της συντροφιά να 'ναι ελαφρύς ο δρόμος. Ρ Πέρασε πάνω απ' τα βουνά με τα φτερά του τ' ανοιχτά και χάθηκε σαν βέλος. Κι όπως ησύχαζε η βροχή πάλι του κύκλου του η αρχή γεννιόταν απ' το τέλος. Αν είχε ο άνθρωπος φτερά θα 'ταν ο κόσμος του ψηλά τα μάτια θα γιορτάζαν. Μα πάλι οι δρόμοι του ουρανού γραμμές στο μέσα του χεριού τα σύνορα θ' αλλάζαν.