Pan Kochas

Taki skrojony gość, na miarę paryski szyk Zawsze przy boku ktoś, dziewczyna pełna krwi Pewny jak mało kto, bo pięknie na imię miał Wszyscy kochali go, dostawał to co chciał Przebierał więc wśród bzów i róż, Obchodził się z nimi tak, Że w butonierce był codziennie inny kwiat Kochasiem zwali go Aż przyszedł na niego czas, do miasta się wybrał ze snów Daleko, gdzie pełno gwiazd szykowny od stóp do głów, Pewny jak mało kto, bo pięknie na imię miał Wyjechał po pąki róż, pojechał kwiaty rwać Choć bardzo chciał wybierać znów, niestety ogrody tam Od dawna zamknięte są i kochaś został sam Kochasiem zwali go Kochasiem zwali go