สำนึกได้ก็สายเกิน

หลายครั้งที่ทำให้เธอร้องไห้ เพราะความเจ้าชู้มักง่าย จากคนที่ไว้ใจที่สุด หลายครั้งที่ทำให้เธอปวดร้าว ต้องกินน้ำตาแทนข้าว ความเหงาเป็นเพื่อนทุกคืน *หลายคดีที่ก่อไว้ เธอก็ยังให้อภัย ถึงจะเจ็บจนแทบขาดใจ ก็ยังทนฝืน เหตุผลง่าย ง่ายแต่แน่นหนัก ก็คือรักคำเดียวเท่านั้น แต่ใจมืดบอดของฉัน กลับมองไม่เห็นคุณค่า จนต่อมความอดทนสุดท้าย แตกสลายลงในพริบตา เมื่อฉันโผล่หัวกลับมา ก็พบแต่ความว่างเปล่า (ซ้ำ *) สมเพชตัวเองที่โง่อย่างนี้ ฟ้ามอบคนที่แสนดี ไม่มีปัญญารักษาไว้ ปล่อยฉันให้จมน้ำตาเดียวดาย ชดใช้สิ่งที่ทำไป เพราะหัวใจฉันมันมืดบอด ปล่อยฉันให้จมน้ำตาเดียวดาย ชดใช้สิ่งที่ทำไป เพราะหัวใจฉันมันมืดบอด